مطالعات متعددی مصرف مهارکنندههای پمپ پروتون را با عفونتهای ناشی از کلستریدیوم دیفیسیل مرتبط دانستهاند. زیرا این میکروارگانیسم حتی در شرایطی که pH معده افزایش مییابد، قدرت بقا دارد. در بیمارانی که تحت درمان طولانیمدت با مهارکنندههای پمپ پروتون بودهاند، خطر عفونتهای ناشی از کلستریدیوم دیفیسیل 4/1 تا 5/2 برابر بیشتر از سایر افراد است. داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی، آنتاگونیستهای گیرنده هیستامین2 و لاکساتیوها با مکانیسمهای مختلفی میتوانند موجب اسهال مرتبط با دارو شوند. لاکساتیوهای مطرح عبارتند از محرکها (بیساکودیل، مگنزیوم سیترات و سنا)، اسموتیکها (سوربیتول، پلی اتیلن گلیکول) و نرمکنندههای مدفوع (دوکوزات سدیم، دوکوزات کلسیم). محصولات حاوی مگنزیوم (مگنزیوم گلوکونات، مگنزیوم اکساید، مگنزیوم سیترات) ممکن است درصورت مصرف در دوزهای بالا موجب اسهال شوند. یبوست میتواند در بیماران سالمند که داروهای حاوی آلومینیوم (نظیر ترکیبات آنتااسید)، کلسیم (کلسیم کربونات، کلسیم سیترات) و مکملهای آهن (فروس سولفات، فروس فومارات، مولتیویتامینها) مصرف میکنند مشکلآفرین باشد. هضم آنتااسیدهای با پایه آلومینیوم، مگنزیوم و کلسیم میتواند موجب آلکالوز و اسیدوز متابولیک و نیز سندرم شیر قلیا شود. ضدالتهابهای غیراستروئیدی و ASA داروهای پرعارضهای شناخته شدهاند و عوارضی نظیر زخمهای گوارشی، دیس پپسی و خونریزیهای گوارشی به دنبال مصرف آنها شایع است. در بیماران بالای65 سال، خطر خونریزیهای گوارشی در نتیجه مصرف داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی و سالیسیلاتها افزایش یافته و با نیاز به بستری و مرگ و میر بیشتری همراه است.