در نیمه قرن 12 هیات صحیه یا مجلس صحت که عهده‌دار حفظ سلامت داخلی مملکت بود، تشکیل گردید. این مجلس سپس جای خود را به شورای بهداشتی ایران و بعد از آن، مجلس حفظ الصحه و نهایتا «به وزارت صحیه و خیریه» داد.
از آن زمان تا زمان پیروزی انقلاب اسلامی نهادهای دولتی که امر بهداشت و درمان را به عهده داشتند، عبارت بودند از: سازمان صحی، اداره کل صحیح مملکتی، اداره کل بهداری، وزارت بهداری، وزارت بهداری و بهزیستی و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی.
در سال 1227، میرزا تقی‌خان امیرکبیر، صدر اعظم کشور، مدرسه دارالفنون را راه‌اندازی کرد. دارالفنون یک آموزشگاه دولتی بود که دارای رشته‌های پیاده‌نظام، سواره‌نظام، توپخانه، مهندسی، پزشکی، داروسازی و معدن شناسی بود.
استادان خارجی در رشته پزشکی طب اروپایی و استادان ایرانی اصول طب ابن‌سینا را تدریس می‌کردند. رشته پزشکی دارالفنون تا قبل از تاسیس دانشگاه تهران تنها مرکز آموزش پزشکی و داروسازی کشور بود که دیپلم طبابت می‌داد.
پس از فارغ‌التحصیل شدن گروه‌های اول، در سال 1237 شمسی 45 نفر عازم اروپا شدند که 5 نفر آنان در رشته پزشکی تحصیل می‌کردند.
برخی از افراد پس از مراجعت به تدریس آموزش پزشکی همت گماردند. ثبت‌نام پزشکان طبق قانون از سال 1290 آغاز شد.
در سال 1297 شمسی قسمت طب دارالفنون از بقیه مدرسه مستقل شد. تعداد محصلان مدرسه طب در سال 1303 شمسی، جمعا 94 نفر بود. تعداد کل پزشکان کشور در سال 1304 نیز 905 نفر بود که از این میان 253 نفر دارای دیپلم طب و 652 نفر دارای مجوز طبابت بودند.
دانشکده پزشکی دانشگاه تهران به عنوان اولین دانشگاه پزشکی کشور در سال 1317 افتتاح شد و از سال 1332 تربیت متخصصان در آن آغاز گردید و به دنبال آن، تعدادی از پزشکان برای گرفتن تخصص به خارج از کشور اعزام شدند.
دانشکده‌های پزشکی تبریز، مشهد، اصفهان، شیراز، اهواز و ملی در سال‌های بعد افتتاح شدند و تا سال تحصیلی 49-48 هفت دانشکده پزشکی وجود داشت.
دانشکده‌های پزشکی فسا و جهرم در کنار دانشگاه شیراز و دانشکده‌های پزشکی کرمان، ارومیه، کرمانشاه و همدان و علوم تندرستی تهران در دهه 50 تاسیس شدند.
تا قبل از قرن 12 هجری شمسی، در ایران بهداشت جامعه و کنترل بیماری‌ها مرکزیت مشخص و مسوولیت‌های واضحی وجود نداشت.
در نیمه قرن 12 هیات صحیه یا مجلس صحت که عهده‌دار حفظ سلامت داخلی مملکت بود، تشکیل گردید. این مجلس سپس جای خود را به شورای بهداشتی ایران و بعد از آن، مجلس حفظ الصحه و نهایتا «به وزارت صحیه و خیریه» داد.
از آن زمان تا زمان پیروزی انقلاب اسلامی نهادهای دولتی که امر بهداشت و درمان را به عهده داشتند، عبارت بودند از: سازمان صحی، اداره کل صحیح مملکتی، اداره کل بهداری، وزارت بهداری، وزارت بهداری و بهزیستی و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی.
در سال 1227، میرزا تقی‌خان امیرکبیر، صدر اعظم کشور، مدرسه دارالفنون را راه‌اندازی کرد. دارالفنون یک آموزشگاه دولتی بود که دارای رشته‌های پیاده‌نظام، سواره‌نظام، توپخانه، مهندسی، پزشکی، داروسازی و معدن شناسی بود.
استادان خارجی در رشته پزشکی طب اروپایی و استادان ایرانی اصول طب ابن‌سینا را تدریس می‌کردند. رشته پزشکی دارالفنون تا قبل از تاسیس دانشگاه تهران تنها مرکز آموزش پزشکی و داروسازی کشور بود که دیپلم طبابت می‌داد.
پس از فارغ‌التحصیل شدن گروه‌های اول، در سال 1237 شمسی 45 نفر عازم اروپا شدند که 5 نفر آنان در رشته پزشکی تحصیل می‌کردند.
برخی از افراد پس از مراجعت به تدریس آموزش پزشکی همت گماردند. ثبت‌نام پزشکان طبق قانون از سال 1290 آغاز شد.
در سال 1297 شمسی قسمت طب دارالفنون از بقیه مدرسه مستقل شد. تعداد محصلان مدرسه طب در سال 1303 شمسی، جمعا 94 نفر بود. تعداد کل پزشکان کشور در سال 1304 نیز 905 نفر بود که از این میان 253 نفر دارای دیپلم طب و 652 نفر دارای مجوز طبابت بودند.
دانشکده پزشکی دانشگاه تهران به عنوان اولین دانشگاه پزشکی کشور در سال 1317 افتتاح شد و از سال 1332 تربیت متخصصان در آن آغاز گردید و به دنبال آن، تعدادی از پزشکان برای گرفتن تخصص به خارج از کشور اعزام شدند.
دانشکده‌های پزشکی تبریز، مشهد، اصفهان، شیراز، اهواز و ملی در سال‌های بعد افتتاح شدند و تا سال تحصیلی 49-48 هفت دانشکده پزشکی وجود داشت.
دانشکده‌های پزشکی فسا و جهرم در کنار دانشگاه شیراز و دانشکده‌های پزشکی کرمان، ارومیه، کرمانشاه و همدان و علوم تندرستی تهران در دهه 50 تاسیس شدند.
