سلامت

این پژوهشگران در آزمایش این ایمپلنت یا وسیله کاشتنی روی موش‌ها دریافتند که این روش 12 بار موثرتر از تزریق داخل وریدی داروهای شیمی‌درمانی است که بیشتر بیماران درحال‌حاضر از آن استفاده می‌کنند.

محققان اکنون در حال آماده‌سازی کارآزمایی بالینی این دستگاه برای انسان‌ها هستند.

این گروه یک نوار یا فیلم پلیمری قابل‌انعطاف را که با نام PLGA شناخته می‌شود، طراحی کرده‌اند تا بتوانند داروها و سایر کابردهای پزشکی را به محل بیماری برسانند.
این نوار می‌تواند لوله شده و داخل یک لوله باریک قرار بگیرد و از طریق یک کاتتر وارد شود، درنتیجه کاشتن آن به روش جراحی به‌طور نسبی ساده است.

زمانی که این نوار یا فیلم پلیمری به لوزالمعده می‌رسد از پوشش خود خارج شده و با شکل تومور تطبیق پیدا می‌کند. داروهایی که درون این فیلم جاسازی شده‌اند، بر اساس برنامه زمانی از پیش تعیین شده آزاد می‌شوند. این نوار طوری طراحی شده است که دارو را فقط در اثر تماس با تومور از خود ترشح می‌کند و درنتیجه عوارض جانبی داروها بر بافت‌های مجاور را به کمترین میزان می‌رساند.

محققان آزمایش‌هایی بر دو گروه از موش‌ها که تومورهای سرطان لوزالمعده در آن‌ها جاگذاری شده بود، انجام دادند. در یکی از گروه‌ها داروی پاکلیتکسل شیمی‌درمانی از طریق ایمپلنت به بدن موش‌ها وارد شد و در گروه دیگر همین دارو از طریق روش متداول تزریق وریدی صورت گرفت. در موش‌هایی که این دارو را از طریق ایمپلنت دریافت کرده بودند، رشد تومور متوقف شد و در برخی موارد حجم آن کاهش یافت.

درمان موضعی همچنین باعث افزایش مقدار بافت سرطانی مرده شده بود. علاوه بر آن، این نوار عملکردی همچون یک محافظ فیزیکی را ایفا می‌کرد که قادر به کاهش انتشار سایر بخش‌های بدن بود.