جامعه کاردیوواسکولار کانادا به تازگی راهنمای بالینی های خود را در زمینه مدیریت و درمان فیبریلاسیون دهلیزی درThe Canadia- Journa- of Cardiology منتشر کرده است. این راهنمای بالینی ، شواهد مبتنی بر شواهدی را فراهم میآورد تا راهنمایی باشد برای مدیریت و درمان این وضعیت خطرناک و جدی. آنچه در زیر میآید، نگاهی است خلاصه به توصیههای این جامعه علمی معتبر برای مدیریت و درمان آنتیترومبوتیک در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی در زمینه سندرم کرونری حاد بدون بالا رفتن قطعه ST یا انفارکتوس میوکارد با بالا رفتن قطعه ST.
 فیبریلاسیون دهلیزی، درواقع ضربان قلب نامنظم و اغلب سریع است که خطر استروک، نارسایی قلبی و دیگر عوارض مرتبط با قلب را افزایش میدهد. فیبریلاسیون دهلیزی شایعترین آریتمی قلبی و علت اصلی بروز استروک در افراد مسن به شمار میآید. انتشار راهنمای بالینی ها یک فعالیت کلیدی در انجمنهای علمی برای ارتقای کیفیت مراقبتهای کاردیوواسکولار، راهبری برای رسیدن به پیامدهای بهتر بیمار، بهبود هزینه ـ اثربخشی و روشن کردن حوزههای بیشتر برای تحقیقات آینده است.
 این بهروز رسانی راهنمای بالینی های قبلی که به همت گروههای مختلف از برجستهترین پزشکان انجام شده، توصیههای خاص بیماری را منتشر کرده است. نخستین راهنمای بالینی ابتدا در سال 2010 منتشر و از آن پس، هر 2 سال یکبار بررسی و بهروز رسانی میشود.
بهروز رسانی سال 2016 که سومین نسخه آن است، توصیههای مبتنی بر شواهد مهمی را در موارد زیر منتشر کرده است:
1) مدیریت درمان آنتیترومبوتیک برای بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی و مبتلا به تظاهرات مختلف بالینی بیماری شریان کرونری.
2) دادههای واقعی با آنتیکوآگولانتهای خوراکی آنتاگونیست غیر ویتامین K یا NOACs.
3) استفاده از آنتیدوتها برای برگشت NOACs
4) دیگوکسین به عنوان یک عامل کنترل ضربان قلب
5) مدیریت آنتیکوآگولاسیون در قبل، حین و پس از جراحی
6) درمان جراحی فیبریلاسیون دهلیزی، دربرگیرنده پیشگیری و درمان فیبریلاسیون دهلیزی به دنبال جراحی قلبی.
  یک تغییر مهم در نسخه 2016، آن است که برای بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی در همراهی با بیماری شریان کرونر که کاندید درمان با آنتیکوآگولانتها هستند، یک NOAC بر وارفارین ترجیح داده میشود.
  برای بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی، با یک اندیکاسیون برای پیشگیری اولیه از بیماری شریان کرونر یا بیماری شریان کرونر پایدار / بیماری واسکولار آرتریال، انتخاب درمان آنتیترومبوتیک باید براساس خطر استروک در آنها باشد.
  - برای بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی و PCI الکتیو اخیر، انتخاب درمان آنتیترومبوتیک باید براساس خطر استروک در آنها باشد.
  برای بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی همراه با سندرم کرونری حاد بدون بالا رفتن قطعه ST یا انفارکتوس میوکارد با بالا رفتن قطعه ST، چگونگی مدیریت درمان آنتیترومبوتیک براساس خطر استروک در آنها و اینکه PCI در آنها انجام شده، تعیین میشود.