نتایج به دست آمده از یک کارآزمایی کنترل شده و تصادفی شده فاز 3، حاکی از آن است که درمان کمکی با مهارکننده mTOR، اورولیموس everolimus (با نام تجاری Afinitor و
محصولی از نوارتیس)، نهفقط تواتر تشنجهای مرتبط با توبروز اسکلروزیس را کاهش میدهند، بلکه ممکن است پاتوفیزیولوژی خود بیماری را هم تحت تاثیر قرار دهد.
نتایج اولیه این کارآزمایی، تحت عنوان EXIST-3، در نشست سالانه آکادمی نورولوژی آمریکا ارائه شده بود. حالا، نتایج اصلی و نهایی آن در شماره سپتامبر نشریه معتبر «لنست» منتشر شده است.
این مطالعه که در 25 کشور انجام شده، دربرگیرنده 366 بیمار با میانگین سنی 10 سال و مبتلا به توبروز اسکلروزیس کمپلکس (TSC) و با تشنجهای مقاوم به درمان بوده است.
شرکت کنندگانی که در این مطالعه با دوزهای بالای اورولیموس
(9 تا 15 نانوگرم در میلیلیتر)، همراه با دیگر داروهای معمول آنتیاپیلپتیک درمان شده بودند، با میانگین کاهش 40 درصدی در تواتر تشنجها و بیمارانی که با دوزهای کم اورولیموس (3 تا 7 نانوگرم در میلیلیتر) درمان شدند، با میانگین کاهش 28 درصدی در تواتر تشنجها مواجه بودند. گروه پلاسبو فقط با کاهش 15 درصدی در تواتر تشنجها همراه بودند.
14 درصد از بیماران گروه درمانی با دوز بالا و پائین اورولیموس و 3 درصد از بیماران گروه پلاسبو بروز عوارض جانبی جدی را گزارش کردند. همچنین قطع درمان به دلیل عوارض درمانی، فقط در 3، 5 و 2 درصد گروههای به ترتیب، دوز بالا، دوز پائین و پلاسبو رخ داد.
محقق ارشد این مطالعه از
NYU Comprehensive Epilepsy Center در نیویورک، میگوید: «این دارو به جای آنکه صرفا به درمان تشنج بپردازد، همانطور که پیش از این تصور میشد و انجام میداد، میتواند مکانیسمهای اساسی اپیلپسی را با درمان بروز بیش از اندازه mTOR، تغییر دهد.»
وی میافزاید: «این ایده که به جای برداشتن ضایعات دیسپلازی کورتیکال با جراحی، شما میتوانید اورولیموس مصرف کنید و تواتر تشنجهای خود را کاهش دهید، موضوعی است که بسیار امیدوارکننده و امیدبخش برای آینده است.» محققان معتقدند، با این یافتهها، میتوان امید داشت که کار بالین درمانی تشنج تغییر اساسی مییابد. آنها، این مطالعه را به عنوان یک پژوهش پیشگامانه میدانند که واقعا موضوعهای درگیر را در هدف قرار دادن تشنجهای توبروز اسکلروزیس، با یک رویکرد منطقی و پاتوفیزیولوژیکال حل میکند.»
شرکت کنندگان در این مطالعه، که 2 تا 65 سال (میانگین سنی، 1/10 سال) سن داشتند، از جولای 2013 تا می 2015 از 99 مرکز وارد مطالعه شده بودند. پس از گذشت فاز پایه 8 هفتهای، همه بیماران بهطور تصادفی به 2 گروه درمان فعال با دوزهای بالا (130 نفر) و دوز پائین (117 نفر) و گروه کنترل (119 نفر) تقسیم شدند. محققان تنظیم دوز دارو را برای رسیدن به محدوده هدف در یک دوره تیتراسیون 6 هفتهای انجام دادند و به دنبال آن، دوره 12 هفتهای نگهداشت دوز انجام شد. محققان قصد دارند تا نتایج درمان 48 هفتهای را بعدا منتشر میکنند.
همه بیماران داروهای این مطالعه را همراه با رژیم کنونی داروهای آنتیاپیلپتیک خود مصرف میکردند. علاوه براین، بیماران شرکت کننده در این مطالعه یا افراد فامیلشان بروز موارد تشنج را یادداشت میکردند.
نتایج نشان داد که تا 40 درصد بیماران گروه با دوز بالا و
2/28 درصد بیماران گروه با دوز پائین، در مقابل 1/15 درصد گروه پلاسبو به نرخ پاسخ 50 درصدی یا بیشتر که هدف اولیه این مطالعه بود، دست یافتند. این اختلافها بین گروههای درمانی و پلاسبو، از نظر آماری معنیدار بودند.
شانس دستیابی به حداقل 50 درصد کاهش در تواتر رخداد تشنجها در گروه با دوز بالای اورولیموس در مقابل پلاسبو، 9/3 بار بیشتر بود و در مقام مقایسه میان دوز کم اورولیموس و پلاسبو، این شانس
2/2 بار بیشتر گزارش شد. علاوه براین، در مقایسه با گروه پلاسبو، میانه درصد کاهش در تواتر بروز رخداد تشنج در هر دو گروه اورولیموس بهطور معنیداری قابل توجه بود.
منبع: Reuters