محققان در آخرین بررسیهای خود به این نتیجه رسیدهاند که پائین آوردن دمای بدن در بیماران دچار ایست قلبی که ریتم ضربان قلب آنها non-shockable است، میزان بقا و عملکرد مغزی آنها را افزایش میدهد. این نتایج در نشریه Circulatio- منتشر شدهاند.
هیپوترمی درمانی عمدا دمای مرکزی بدن را تا حدود 32 تا 34 درجه سانتیگراد پائین میآورد تا به دنبال کاهش جریان خون در اثر ایست قلبی، لخته شدن خون یا سکته مغزی از بدن حفاظت کند. اگر در بیماری پس از ایست قلبی، گردش خودبخودی خون برگشت کند، اما بیمار هوشیاری خود را به دست نیاورد، از این روش درمانی استفاده میشود. مطالعات قبلی نشان دادهاند که هیپوترمی درمانی به بهبود بقا و عملکرد نورولوژیکی در بیماران با ریتم shockable، مانند فیبریلاسیون بطنی کمک میکند.
میانگین میزان بقای بیمارانی که دچار ایست قلبی میشوند، فقط 6 درصد است و کسانی که زنده میمانند، در معرض خطرات نورولوژیکی قرار دارند.
از میان کسانی که زنده میمانند، اما به کما میروند، فقط حدود 20 درصد آنها بدون اختلالات نورولوژیکی از کما درمیآیند. اگر بیمار عمدا هیپوترم شود، باعث تحریک عصبی و کاهش مرگ سلولی میشود که این کار را با ثابت نگهداشتن آزادسازی کلسیم و گلوتامات انجام میدهد. همچنین سد خونی مغزی را هم پایدار نگه میدارد و روند التهابی را ساپرس میکند که این امر منجر به ماهش ادم مغزی میشود.
متابولیسم مغزی با هر درجه کاهش دمای بدن، 6 تا 10 درصد افت پیدا میکند. با کاهش متابولیسم مغزی نیاز مغز به اکسیژن کاهش مییابد.
در این مطالعه، محققان نشان دادند که شاید هیپوترمی درمانی مزایایی هم برای بیماران دچار ایست قلبی که به کما رفتهاند و ریتم قلبی آنها هم non-shockable است، داشته باشد. این بیماران به دفیبریلاسیون پاسخ نمیدهند، زیرا پالس یا فعالیت الکتریکی در قلبشان وجود ندارد.
در این مطالعه مشخص شد، بیمارانی که تحت هیپوترمی درمانی قرار گرفته بودند، 8/2 برابر بیشتر احتمال داشت پس از ایست قلبی زنده بمانند و 5/3 برابر بیشتر احتمال داشت که در مقایسه با بیمارانی که سرد نشده بودند، بهبود نورولوژیکی بهتری داشته باشند. البته هیپوترمی درمانی یکی از درمانهای موجود است و میتواند گزینه خوبی برای بیمارانی باشد که دچار صدمات نورولوژیک هم شدهاند.