انجمن قلب آمریکا، به تازگی دستورالعملهای جدید سال 2015 خود را در زمینه احیاء قلبی ریوی CPR و مراقبتهای اورژانس قلبی منتشر کرد. این راهنمای که با عنوان «شدید و سریع فشار دهید، اما نه خیلی شدید و نه خیلی سریع» در دسترس قرار گرفته، گروه هدف خود را عموم افراد غیرمتخصص و ارایه دهندگان مراقبتهای سلامت اعلام کرده است.
انجمن قلب آمریکا، در واقع با انتشار این دستورالعمل مبتنی بر شواهد، راهنمای سال 2010 خود را در زمینه احیاء قلبی ریوی و مراقبتهای اورژانس قلبی روزآمد کرده است. در این نوشتار، به نکات کلیدی این راهنمای اشاره خواهد شد.
حمایت از حیات اولیه بزرگسالان (BLS):
فراد ناظر باید در ابتدا فشار یا compressio- را آغاز کنند.
تعداد دفعات فشار باید 100 تا 120 بار در دقیقه باشد (در راهنمای سال 2010، این تعداد حداقل 100 بار در دقیقه ذکر شده بود که در ایجا روزآمد و اصلاح شده است).
عمق فشار وارد آمده باید 2 تا 4/2 اینچ باشد یا 08/5 تا 09/6 سانتیمتر (در راهنمای 2015، حد بالایی نرمال افزوده شده است).
زمان فشار وارد کردن باید به حداکثر مقدار خود برسد.
میتوان از ابزار و وسایل بازخورد دهنده استفاده کرد تا عمق و تعداد فشار را در حد مطلوب انجام داد.
میتوان از رسانههای اجتماعی استفاده کرد تا افراد متخصص را برای انجام CPR به محل کشاند.
حمایت پیشرفته از حیات قلبی و عروقی بزرگسالان (ACLS):
وازوپرسین استفاده نمیشود. اپینفرین را به کار برید.
احیاء قلبی ریوی اکستراکورپورئال، روش جایگزین CPR در بیمارانی است که انتظار میرود علت مشکوک ایست قلبیشان برگشتپذیر باشد.
در طول CPR از حداکثر میزان اکسیژن استفاده کنید، اما پس از برگشت گردش خودبخودی خون (ROSC)، مقدار اکسیژن را به تدریج کاهش دهید.
پس از 20 دقیقه که از انجام CPR گذشت، میتوان از سطح پائین
end-tida- CO2 استفاده کرد تا مشخص شود آیا میتوان به احیاء در بیماران اینتوبه شده خاتمه داد یا خیر.
اولتراسونوگرافی میتواند برای تائید جایگذاری لوله اندوتراکئال استفاده شود.
پس از برگشت گردش خودبخودی خون:
اگر ایست قلبی بیمار به دلیل فیبریلاسیون/تاکیکاردی بطنی بوده، از لیدوکائین استفاده کنید.
در بیمارانی که در حالت کما بهسر میبرند، نقطه دمای بدنشان را
32 تا 36 درجه سانتیگراد برای حداقل مدت 24 ساعت در نظر بگیرید و از بروز تب پیشگیری کنید.
مراقبتهای اورژانس قلبی:
اگر سطح تروپونین I با حساسیت بالا در ساعتهای صفر و 2 کمتر از صدک 99، در بیماران با خطر کم (نمره صفر یا 1 از ترومبولیز در انفارکتوس میوکارد I) باشد، شانسی معادل کمتر از 1 درصد را برای بروز حوادث قلبی ماژور طی 30 روز اول پس از ایست قلبی پیشبینی میکند.
اگر تروپونین I یا T در ساعتهای صفر و 3 تا 6 ساعت بعد، در بیماران با خطر بسیار کم (نمره ونکوور: صفر) منفی باشد، شانسی معادل کمتر از 1 درصد را برای بروز حوادث قلبی ماژور طی 30 روز اول پس از ایست قلبی پیشبینی میکند.
آنچه نسبت به راهنمای 2010 تغییر کرده است: توصیههای سال 2010 بر افزایش عمق و سرعت فشار تاکید میکردند، اما اکنون شواهد خوبی در دست است که عمق و فشار خیلی زیاد، اصلا خوب و مناسب نیستند. علاوه براین، تکنولوژیهای جدید (مانند اکسیژنرسانی غشایی اکستراکورپورئال، اندازهگیری تروپونین با حساسیت بالا، ابزاری که در مورد کیفیت CPR بازخورد میدهند، رسانههای اجتماعی) هم در این نسخه جدید گنجانده شدهاند و استفاده از وازوپرسین هم دوباره منسوخ اعلام شده است.