از سال 2013 میلادی تاکنون، 2 بایندر فسفات حاوی آهن مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا قرار گرفتهاند. این بایندرها عبارتند از سوکروفریک اکسی هیدروکساید و فریک سیترات. در برخی از بیماران، استفاده از بایندرهای حاوی کلسیم میتواند موجب هایپرکلسمی شود. بنابراین، مشتقات بدون کلسیم مطلوبترهستند. به علاوه، بسیاری از مبتلایان به بیماری مزمن کلیوی، کمبود آهن دارند. استفاده از فریک سیترات ممکن است میزان نیاز به تزریق آهن داخل وریدی و داروهای محرک اریتروپویتین را کاهش دهد که در صورت مصرف همزمان باید با احتیاط تجویز شوند. همچنین، مصرف آهن وریدی با افزایش خطر عفونت مرتبط است.
سوکروفریک اکسی هیدروکساید، اولین بایندر فسفات حاوی آهن است که در سال 2013 میلادی تاییدیه گرفت. این محصول، برای درمان هایپرفسفاتمی در مبتلایان به بیماری مزمن کلیوی که تحت دیالیز قرار دارند تجویز میشود.
سوکروفریک اکسی هیدروکساید از یک لیگاند با مولکول های هیدروکسیل برای اتصال به فسفر در لوله گوارشی استفاده میکند. شکل فعال دارو، غیرمحلول است و نمی تواند متابولیزه یا جذب شود. در یک مطالعه روی 1059 بیمار، سوکروفریک اکسیهیدروکساید در کاهش میزان فسفات سرمی با سولامر کربنات هم طراز بود. بخش قندی آن نیز قابل جذب است؛ در نتیجه هر قرص 4/1 گرم کربوهیدرات تولید میکند که برای بیماران دیابتی باید درنظر گرفته شود. دوز آغازین آن 500میلیگرم 3بار در روز همراه با غذاست و میتوان دوز آن را با فواصل یک هفته ای به 500 میلیگرم در روز رساند تا میزان فسفر سرمی به کمتر از 5/5 میلیگرم در دسیلیتر برسد.
فریک سیترات در سال 2014 میلادی از سوی سازمان غذا و داروی آمریکا برای مدیریت هایپرفسفاتمی در مبتلایان به بیماری مزمن کلیوی مورد تایید قرار گرفت. به دنبال هضم، این دارو به آهن فریک و سیترات تجزیه میشود. آهن در شکل فریک به فسفات موجود در لوله گوارشی متصل شده و فسفات فریک را شکل میدهد که دفع میشود.
فریک سیترات تغییرات فسفریک مشابهی با سولامر و/یا کلسیم سیترات در بدن ایجاد میکند. هر قرص 1 گرمی فریک سیترات، حاوی 210 میلیگرم آهن فریک است. دوز آغازین آن 2 قرص 3بار در روز همراه با غذاست. تعداد قرص های مصرفی را میتوان برای ثابت نگه داشتن سطح سرمی فسفر به حداکثر 12 قرص در روز رساند.