نتایج به دست آمده از بانک دادهای 188 کشور، نشان میدهند که از سال 1990، امید به زندگی مردم بیش از 6 سال افزایش یافته، همانطور که امید به زندگی سالم نیز روند رو به رشدی را نشان میدهد. همچنین، بیماری ایسکمیک قلبی، عفونتهای دستگاه تنفسی تحتانی و سکتهمغزی، شایعترین علل از دست رفتن سلامت در سراسر دنیا بهشمار میروند. مردم در سراسر جهان حتی در بعضی از فقیرترین کشورها نیز دنیا عمر طولانیتری پیدا کردهاند. اما ترکیب پیچیدهای از بیماریهای کشنده و غیرکشنده باعث میشود مقدار زیادی از سلامت افراد از دست برود.
باید این نکته را متذکر شد که، طی دهه گذشته، کاهش قابل ملاحظهای در مرگ و میر و بروز بیماری در اثر HIV/AIDS و مالاریا رخ داده و شاهد پیشرفتهای قابل توجهی در اختلالات واگیردار، مادر و کودک، نوزادان و تغذیه بودهایم. همین امر، باعث ارتقای سطح سلامت در سراسر دنیا بهطور معنیداری شده است. امید به زندگی جهانی در زمان تولد و برای هر دو جنس، 2/6 سال افزایش نشان میدهد (از 3/65 سال در سال 1990 به 5/71 سال در سال 2013)، درحالیکه امید به زندگی سالم در زمان تولد، تا 4/5 سال ارتقا یافته است (از 9/56 سال در سال 1990 به 5/71 سال در سال 2013).
امید به زندگی سالم، تنها به معنای نبود مورتالیتی نیست، بلکه تاثیر وضعیتهای غیرکشنده و سالهای خلاصه شده زندگی با ناتوانی و سالهای از دست رفته به علت مرگ زودرس را نیز شامل میشود. این افزایش در امید به زندگی سالم به اندازه رشد کلی امید به زندگی قابل توجه نیست. به عنوان یک نتیجه میتوان گفت، مردم عمر طولانیتری پیدا کردهاند، اما همراه با بیماری و ناتوانی.
در این مطالعه، با عنوان «سالهای زندگی با ناتوانی تعدیل شده (DALYs)، در سطح جهانی، منطقهای و ملی برای 306 بیماری و صدمه و امید به زندگی سالم در 188 کشور: 1990-2013»، محققان به بررسی میزان از دست دادن سلامت کشنده و غیرکشنده در سراسر کشورها پرداختهاند. این مقاله که در نشریه Lanceبه چاپ رسیده، بوسیله یک کنسرسیوم بینالمللی از محققانی که در زمینه مطالعه بار جهانی بیماری کار میکنند، انجامشده و تحت راهنمایی دانشگاه واشنگتن قرار داشتهاند.
نویسنده مسئول این مطالعه معتقد است: «پیشرفتهای عظیمی در زمینه سلامت در کل دنیا رخ داده، اما چالش امروز آن است که راههای موثرتری برای پیشگیری یا درمان علل اصلی بیماری و ناتوانی پیدا کنیم.» در اکثر کشورها، تغییراتی که در امید به زندگی سالم در هردو جنس زن و مرد، بین سالهای 1990 و 2013 دیده میشوند، قابل توجه و مثبت بودهاند، اما در دهها کشور، مانند بوتسوانا، بلیز و سوریه، امید به زندگی سالم در سال 2013، خیلی بیشتر از سال 1990 نبوده است. در بعضی از آن کشورها، مانند آفریقای جنوبی، پاراگوئه و بلاروس، امید به زندگی سالم در واقع از سال 1990 کمتر هم شده است. انتظار میرود افرادی که در کشورهایی مانند لسوتو و سوازیلند، در سال 2013 به دنیا آمدهاند، در مقایسه با افرادی که دو دهه قبلتر در این کشورها زاده شدهاند، حداقل 10 سال کمتر امید به زندگی سالم داشته باشند. مردم اهل کشورهایی مانند نیکاراگوئه و کامبوج، از سال 1990، افزایش قابل توجهی را در امید به زندگی سالم تجربه کردهاند (7/14 در مقابل 9/13 سال). اما مردم ساکن در بوتسوانا و بلیز، با عقبگردی که داشتهاند، کاهش امید به زندگی سالم را نشان میدهند. تفاوت میان کشورها با بیشترین و کمترین میزان امید به زندگی سالم قابل توجه است. در سال 2013، لسوتو، کمترین (42 سال) و ژاپن، بیشترین (4/73 سال) را در سراسر دنیا به خود اختصاص دادند. حتی در سطح منطقهای هم اختلافاتی به چشم میخورد. کامبوجیها و لائوسیهایی که در سال 2013 به دنیا آمدهاند، امید به زندگی سالمی، به ترتیب در حدود 5/57 و 1/58 سال دارند، اما افرادی که در نزدیک تایلند و وییتنام به دنیا آمدهاند، میتوانند نزدیک به 67 سال در شرایط سالم زندگی کنند.
10 کشور برتر با بیشترین میزان امید به زندگی سالم، عبارتند از: ژاپن، سنگاپور، آندورا، ایسلند، قبرس، اسرائیل، فرانسه، ایتالیا، کره جنوبی و کانادا.
10 کشور پائین جدول در این زمینه،کشورهای زیر هستند: اسوتو، سوآزیلند، جمهوری مرکزی آفریقا، گینه بیسائو، زیمباوه، موزامبیک، افغانستان، چاد، سودان جنوبی و زامبیا.
ترجمه: مریم مرادی
Medica- News Today