تشخیص لوکمی: علاوه بر بررسی سابقه کامل پزشکی و معاینات بالینی، روشهای تشخیصی این بیماری شامل موارد زیر هستند:
آسپیراسیون مغز استخوان یا بیوپسی: در این روش، مقادیر اندکی از مایع مغز استخوان (آسپیراسیون) و بافت توپر مغز استخوان (بیوپسی) برداشته میشود. البته استخوانی که مورد استفاده قرار میگیرد، استخوانهای لگن هستند. با این روش، تعداد، اندازه و بالغ شدگی سلولهای خونی یا سلولهای غیرطبیعی تعیین میشوند.
شمارش کامل سلولهای خونی: با این تست، اندازه، تعداد، بالغ شدگی سلولهای مختلف خونی در یک حجم مشخصی از خون اندازهگیری میشود.
تستهای خونی اضافی: این تستها میتواند شامل بررسی بیوشیمی خون، ارزیابی عملکرد کلیه و کبد و مطالعات ژنتیکی باشد.
اسکن توموگرافی کامپیوتری (سیتی اسکن): در این روش تشخیصی، با استفاده از ترکیب اشعه ایکس و تکنولوژی کامپیوتری، تصاویر افقی یا محوری از بدن گرفته میشود. سیتی اسکن تصاویر دقیقی را از هر قسمتی از بدن، شامل استخوانها، عضلات، بافت چربی و اعضای بدن نشان میدهند. تصاویر سیتی اسکن دقیقتر از اشعه ایکس معمولی است.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): روشی تشخیصی است که از ترکیبی از مگنتهای بزرگ، رادیوفرکوئنسی و یک کامپیوتر برای تولید تصاویر دقیق از اعضا و ساختارهای درون بدن.
اشعه ایکس: یک تست تشخیصی که از انرژی اشعه الکترومگنتیک برای تولید تصاویر از بافتهای داخلی، استخوانها و اعضا روی فیلم استفاده میکند.
اولتراسوند (که سونوگرافی هم نامیده میشود): یک روش تصویربرداری تشخیصی که با استفاده از امواج صوتی با فرکانس بالا و یک کامپیوتر، تصاویری را از عروق خونی، بافتها و اعضا ایجاد میکند. اولتراسوندها برای مشاهده اعضای داخلی و عملکرد آنها و ارزیابی جریان خون از میان عروق مختلف استفاده میشوند.
بیوپسی غدد لنفاوی: روشی است که برای برداشت بافت یا سلولها از یک غده لنفاوی در بدن، به منظور ارزیابی زیر میکروسکوپ استفاده میشود.
پونکسیون کمری: در این روش، یک سوراخ توخالی در قسمت پشت کمر، درون کانال نخاعی، قرار داده میشود. این محل، ناحیه اطراف طناب نخاعی است. با این روش، فشار داخل کانال نخاعی و مغز قابل اندازهگیری میشود. مقدار کمی از مایع مغزی نخاعی برداشته شده و برای تعیین وجود هرگونه عفونت، سلولهای لوکمی در مایع مغزی نخاعی یا دیگر مشکلات مورد بررسی قرار میگیرد. مایع مغزی نخاعی، مایعی است که مغز و طناب نخاعی را شستشو میدهد.
درمان لوکمی حاد و مزمن: تعیین نوع درمان خاص برای لوکمی حاد و مزمن بهوسیله پزشک مشخص میشود و این موضوع بستگی دارد به 1) سن بیمار، سلامت عمومی و سابقه پزشکی، 2) نوع لوکمی و عوامل دیگر، مانند تغییرات کروموزومی در سلولها، 3) گسترش بیماری، 4) تحمل بیمار نسبت به داروهای خاص، روشهای تشخیصی و انواع درمانها، 5) انتظارات برای دورههای بیماری، 6) نظر یا ترجیح بیمار.
درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: شیمیدرمانی یا داروهای درمان هدفمند، رادیوتراپی، پیوند مغز استخوان یا سلولهای بنیادی خون محیطی، درمان بیولوژیکی که از سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با سرطان استفاده میکند، جراحی، تزریق خون (سلولهای قرمز خون و پلاکتها)، داروهایی که برای پیشگیری یا درمان صدمات وارد شده به دیگر سیستمهای بدن در اثر لوکمی تجویز میشوند.
منبع: http://www.hopkinsmedicine.org/
ترجمه: نیلوفر شایسته