سلامت

به گزارش سپیدآنلاین به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی نظام پرستاری، ژاله عزتی گفت: «پرستاران بیوفیدبک به بیماران کمک می‌کنند تا سلامت خود را بهبود و ارتقا بخشند و با استفاده از سیگنال‌هایی که از بدنشان دریافت می‌کنند، بتوانند علائم بیماری را مدیریت کنند.» بیوفیدبک یا بازخورد زیستی، به عنوان درمانی اولیه یا به عنوان ضمیمه سایر درمان‌ها، جهت مدیریت درد مزمن، استرس، اضطراب، بی‌اختیاری ادرار، آسم و سردرد به کار گرفته می‌شود.
معاون فنی ، آموزشی و پژوهشی سازمان نظام پرستاری تصریح کرد: «بیوفیدبک یک تکنیک درمانی است که به افراد آموزش می‌دهند تا با استفاده از سیگنال‌های بدن خودشان، وضعیت سلامتیشان را ارتقا دهند. پرستاران با استفاده از این تکنیک به افرادی که دچار فلج شده‌اند، می‌آموزند که قدرت حرکت اندام‌ها را دوباره به دست آورند و به افراد عصبی و مضطرب می‌آموزند که آرامش خودشان را حفظ کنند. بیماران توسط این روش می‌آموزند که با درد سازگار شوند.»
عزتی یادآور شد: «موقعیت‌های زیادی بوده است که شما از بازخورد زیستی (بیوفیدبک) استفاده کرده‌اید. مثلا زمانی که دمای بدن خودتان را اندازه گرفته‌اید یا روی وزنه‌ای رفته‌اید که وزن بدنتان را بسنجید از این روش استفاده کرده‌اید. با توجه به این اطلاعات و گام‌هایی که به فرد می‌آموزند می‌تواند بیماری خودش را کنترل کند. زمانی که تب دارید باید میزان زیادی آب بنوشید و زمانی که اضافه وزن دارید احتمالاً باید کمتر بخورید » وی خاطرنشان کرد: «این دستگاه‌ها برای بیماران به عنوان حس ششم عمل می‌کند و به آن‌ها اجازه می‌دهد که رویدادهای داخل بدنشان را بشنوند و ببینند. ابزاری که معمولاً از آن استفاده می‌کنند، دستگاه ثبت سیگنال‌های عضله است. برای مثال در هنگام انقباض، چراغی روشن می‌شود یا صدای بوق ایجاد می‌کند. در این حال، بیمار می‌تواند بر این اساس عضله را منقبض و منبسط کند.»
معاون فنی، آموزشی و پژوهشی سازمان نظام پرستاری یادآور شد: «افرادی که در این حیطه کار می‌کنند شامل پرستاران روانشناسان، روانپزشکان، دندانپزشکان، متخصصین داخلی و فیزیوتراپیست‌ها هستند. بسیاری از آن‌ها علاوه بر بازخورد زیستی از روش‌های دیگری نیز استفاده می‌کنند. برخی از بیماران درباره‌ روش‌های آرام سازی آموزش می‌بینند، برخی عوامل تشدید علایم را شناسایی می‌کنند، بعضی برای اجتناب یا سازگاری با موقعیت‌های استرس‌زا آموزش می‌بینند و برخی دیگر برای تغییر عادت‌هایشان تلاش می‌کنند. این تکنیک به اعضای تیم مراقبت و درمان یادآوری می‌کند که رفتار، افکار و احساسات عمیقا بر سلامت فیزیکی تاثیرگذار هستند.»
وی بیان کرد: «این تکنیک نیاز به مشارکت بیمار دارد. آنها باید زندگی روزمره خود را بکاوند تا بررسی کنند که آیا خودشان باعث دیسترس می‌شوند یا نه . آنها باید بدانند که با تلاش خودشان و راهنمایی‌های پرستار می‌توانند این کار را انجام دهند . بیماران باید هر روز این تکنیک‌ها را تمرین کنند، عادات بد را تغییر دهند و برخی از عادات خوب را آسان بگیرند.»