سلامت

به گزارش سپیدآنلاین به نقل از ایسنا، مینو محرز عضو کمیته کشوری ایدز گفت: «ما هنوز هم شاهد هستیم که برخی پزشکان، از درمان بیماران اچ آی وی سرباز می‌زنند و ممکن است به علت ترس از مبتلا شدن آنها را جراحی نکنند، چون همچنان میزان آگاهی در این خصوص، حتی در گروه پزشکی و تخصصی بالا نیست.»
وی افزود: «درحال حاضر بعضی از بیمارستان‌ها و پزشکان، جراحی بیماران مبتلا به ایدز را قبول می‌کنند ولی هنوز همگانی نیست. پزشک فقط باید مراقب باشد که سوزن در دستش فرو نرود، وقتی آگاهی آنچنان مستمر نبوده که نگرش آنها به این قضیه مثبت باشد، بسیاری از افراد ممکن است از مراقبت آنها سرباز زنند. در عین حال بخشنامه‌ای نیز در این خصوص وجود دارد که پزشک نمی‌تواند این کار را انجام دهد.»
محرز دلیل اقدام برخی پزشکان را نداشتن بیمه برای حمایت‌های بعد از ابتلای احتمالی آنها به برخی بیماری‌ها در زمان کار عنوان کرد و گفت: «در همه جای دنیا پزشک و پرستار بیمه هستند و اگر به خاطر شغل خود به بیماری مبتلا شوند، از آنها حمایت می‌شود. در حالی که هیچ کدام از پرستاران و پزشکان در کشور ما بیمه درستی در این زمینه ندارند و اگر هنگام جراحی مبتلا به ایدز شوند، کسی به آنها رسیدگی نمی‌کند.»
عضو کمیته کشوری ایدز به عدم آشنایی برخی پزشکان عفونی با شیوه درمان مبتلایان ایدز اشاره و تصریح کرد: «بیماران مبتلابه ایدز، نیازی به بیمارستان مخصوص ندارند ولی در بسیاری از بیمارستان‌ها هنوز برخی از پرشکان عفونی نمی‌دانند آنها را چگونه درمان کنند و تعداد محدودی از پزشکان هستند که شیوه درمان آنها را می‌دانند. این بیماران بیشتر تحت نظر کسانی هستند که آموزش‌های لازم در این زمینه را دیده‌اند و در مراکز مشاوره بیماری‌های رفتاری، درمان و به آنها ارجاع داده می‌شوند.»
وی تاکید کرد: «یکی از دلایل این موضوع، تخصصی و پیچیده بودن درمان در این بیماران است. در بخش خصوصی نیز ممکن است متخصص عفونی با درمان آنها آشنا نباشد. به طور کلی، همه متخصصان عفونی، درمان بیماران اچ آی وی را بلد نیستند، چون راهنمای بالینی مخصوصی دارد.»
محرز با اشاره به استاندارد بودن خدمات درمانی لازم برای بیماران مبتلا به ایدز، تاکید کرد: «در کشورهای دیگر از بیماران مبتلا به ایدز حمایت کاملی صورت می‌گیرد و با افراد عادی فرقی ندارند؛ چون می‌دانند زندگی و کار با فرد اچ آی وی مثبت مشکلی ندارد و فقط در صورت ورود خون فرد بیمار به بدن یا تماس جنسی، بیماری منتقل می‌شود. آنها از ابتدای اپیدمی بیماری که حدود 30سال از آن می‌گذرد، در این زمینه اطلاع‌رسانی کرده‌اند ولی در ایران به علت عدم آگاهی جمعیت، بیماران از نظر اجتماعی حمایت نمی‌شوند.»
محرز تاکید کرد: «هنوز در ایران انگ اجتماعی به بیماران بالا است. باید آگاهی جامعه در این زمینه بالا برده شود تا آنها بدون انگ و به راحتی در جامعه کار کنند. اگر در محیط کار بفهمند که فردی مبتلا به ایدز است، همه از او فرار می‌کنند. اوایل اپیدمی این بیماری، قانونی در برخی کشورها وضع شد که طبق آن هیچ موسسه‌ای حق نداشت فردی را به خاطر ابتلا به بیماری از کار، برکنار کند و همه پزشکان نیز باید درمان آنها را قبول کنند. جامعه نیز آگاهی داشت ولی این قانون در اینجا وجود ندارد. اگر کارفرما بفهمد که فرد بیمار است و مبتلا به ایدز، معلوم نیست قبول کند که او کار کند یا خیر.»