طور کلی، دو نوع پرتودرمانی برای درمان پروستات استفاده میشود: پرتودرمانی خارجی و داخلی (براکیتراپی). این دو نوع گاه در ترکیب با یکدیگر استفاده میشوند.
پرتودرمانی خارجی از یک دستگاه استفاده میکند که در اطراف بیمار میچرخد و اشعه X را به لگن فرد میرساند. این درمان معمولا 5 روز در هفته انجام میشود. و هر جلسه درمان معمولا چند دقیقه طول میکشد و در طول دوره درمان، بیمار فعالیت روزمره خود را خواهد داشت. پرتودرمانی در مواقعی در ترکیب با هورمون درمانی نیز به کار میرود.
از عوارض احتمالی این درمان میتوان به تکرر ادرار، درد مثانه، مشکلات نعوظ، تورم و درد در ناحیه رکتوم اشاره کرد.
در پرتودرمانی داخلی یا براکیتراپی، پزشک منابع رادیواکتیو را مستقیما در داخل غده پروستات قرار میدهد. دو روش انجام براکیتراپی وجود دارد که هر دوی آنها زیر بیهوشی عمومی صورت میگیرد.
روش اول که روش آهنگ دز پایین است، شامل کاشتن منابع کوچک به اندازه دانه برنج که رادیواکتیو هستند در داخل غده ی پروستات است(کاشت دائمی). این منابع به تدریج پرتودهی میکنند تا اکتیویته آنها تمام شود.
روش دوم براکیتراپی که آهنگ دز بالا نامیده میشود، شامل کاشتن موقت منابع رادیواکتیو در غده پروستات است. این منابع پس از یک الی دو روز از بدن بیمار خارج میشوند. در این روش بیمار بستری میشود و میتوان از ترکیب آن با پرتودرمانی خارجی نیز استفاده کرد.
بیمارانی که با براکیتراپی درمان میشوند معمولا علایمی از قبیل تورم و التهاب مثانه را دارند که میتواند منجر به عارضه تکرر ادرار شود. سوزش ادرار و گاهی عدم تخلیه کامل مثانه ممکن است وجود داشته باشد و برای رفع آن ممکن است موقتا برای فرد سوند ادراری تجویز شود.
منبع:US. Pharmacist