آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی یک بیماری مزمن خودایمنی است که بیشتر مفاصل کوچک دست را گرفتار میکند، گرچه مفاصل بزرگ بدن مانند مفصل ران و زانو هم میتوانند در این بیماری دچار تخریب شوند.
در درمان این بیماری متخصص روماتولوژیست، فیزیوتراپی و ارتوپدی با یکدیگر همکاری میکنند. متخصص روماتولوژیست داروهایی به بیمار میدهد که با استفاده از آنها درد و تورم مفاصل بیمار کم شده و سرعت پیشرفت بیماری کند میشود.
متخصص فیزیوتراپی با استفاده از نرمشهای خاص سعی میکند حرکات مفاصل را در حد قابل قبولی نگه دارد و همچنین با استفاده از بریسهایی مفاصل را در وضعیتهای مناسب قرار داده تا درد کمتری داشته و کارآیی بهتری داشته باشند. متخصص ارتوپد هم در صورت لزوم عمل جراحی خاصی را برای بیمار انجام میدهد تا کارایی مفصل بهتر شود.
هیچ معالجه قاطعی برای روماتیسم مفصلی وجود ندارد؛ با این حال درمانهایی که پزشک انجام میدهد برای کاهش درد و مشکلات بیمار است.
مهمترین اهداف پزشک در درمان این بیماری عبارتند از:
کم کردن فعالیت بیماری و بدنبال آن کاهش تخریب مفاصل
کاهش درد و محدودیت مفصل
کاهش ناتوانیهایی که به علت درد، آسیب مفصل یا تغییر شکل اندام ایجاد میشود.
درمان عوارض و مشکلات همراه بیماری
هدف اول درمان روماتیسم مفصلی: کم کردن فعالیت بیماری و بهدنبال آن کاهش تخریب مفاصل
این هدف با انجام اقدامات زیر پیگیری میشود.
داروهایی که مسیر بیماری را تا حدودی تغییر میدهند: این داروها هم موجب کاهش علائم بیماری شده و هم تا حدودی تخریب مفصلی را کم میکنند. این داروها با تاثیر روی واکنشهای شیمیایی بدن موجب مهار روند التهاب در مفاصل میشوند.
مهمترین این داروها عبارتند از متوترکسات، سولفاسالازین، طلا، پنیسیلامین، لفلونومید، هیدروکسی کلوروکین، آزاتیوپرین، سیکلوسپورین.
پزشک معالج معمولا چند تا از این داروها ( حداقل دو تا) را با هم برای درمان به بیمار تجویز میکند که در غالب اوقات متوترکسات یکی از آنها است. تاثیر این داروها روی درد و تورم سریع نیست و گاهی برای شروع تاثیر این داروها باید به مدت چند هفته یا حتی چند ماه مصرف شوند پس حتی اگر با مصرف این داروها تغییر خاصی در بیمار ایجاد نشد وی نباید ناامید شده و دارو را قطع کند.
پزشک معالج برای مانیتور کردن بیماری معمولا از یک آزمایش خونی به نام CRP استفاده میکند. با شروع تاثیر داروها و کاهش التهاب، سطح CRP در خون کاهش پیدا میکند. پس از کنترل شدن بیماری با دارو، پزشک معالج معمولا درمان دارویی را تا آخر عمر بیمار ادامه میدهد البته ممکن است بعد از مدتی مقدار مصرف دارو را کمی کاهش دهد.
هر کدام از این داروها عوارض جانبی به همراه دارد. اگر بیمار به یکی از این داروها حساسیت داشته یا عوارض جانبی دارو برای بیمار زیاد باشد پزشک معالج نوع دارو را تغییر میدهد. بعضی از عوارض جانبی مصرف این داروها جدی و خطرناک هستند مانند آسیب به کبد یا کاهش سلولهای خونساز. پزشک معالج بهطور مرتب بیمار را تحت آزمایشات دورهای قرار میدهد تا چنانچه عوارضی بروز کند قبل از شدید شدن تشخیص داده شده و دارو عوض شود.
ادامه دارد....