پاسخ دهی به رفتاردرمانی و نیاز کمتر به تجویز درمانهای دارویی همراه است. طبق گزارش منتشر شده از سوی انجمن روانپزشکی آمریکا، شواهد قوی وجود دارد که نشان میدهد در این سنین رفتاردرمانی با هدف کنترل علایمی نظیر ضعف در مهارتهای اجتماعی و رفتارهای تطبیقی، گزینه درمانی موثری است و انتخاب این گزینه درمانی فواید طولانیمدت بر عملکرد بیمار میگذارد. سایر گزینههای درمانی نظیر تجویز داروهای ضدافسردگی، داروهای مورد استفاده برای درمان اختلال کمتوجهی و بیش فعالی و نیز درمانهای آلترناتیو نظیر تجویز مکملهای غذایی برای این بیماران چندان توصیه نمیشوند.
 گروه محققان به سرپرستی کاترین زوکرمن، متخصص بیماریهای کودکان در دانشگاه بهداشت و علوم اورگون، اطلاعات جمع آوری شده از پرونده 722 بیمار 6 تا 11 سال مبتلا به اوتیسم را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. بهطور متوسط، این کودکان در 2 سالگی به نزد درمانگر برده شده بودند و در سنین بالای 4 سالگی برای آنها تشخیص اوتیسم گذاشته شده بود. مطالعه نشان داد که در بیمارانی که سن تشخیص اوتیسم در آنان کمتر از 4 سال بود، رفتاردرمانی گزینه پرمصرفتر و در بیمارانی که تشخیص برای آنها در سنین بالاتر گذاشته شده بود، درمانهای دارویی کارآمدتر بوده است.