بیماری اماس به صورت کلی یک بیماری مربوط به سیستم ایمنی بدن است که باعث میشود سیستم عصبی انسان تحتتاثیر قرار بگیرد و ساختار میلین عصبی دچار مشکل شود. با توجه به اینکه میلین در سیستمهای عصبی در عصب محیطی و مرکزی حضور دارد، هرگونه اختلال در آن باعث بروز مشکل و بیماری میشود. این بیماری در سنین مختلف میتواند بروز پیدا کند. به صورت فراگیر بیشتر در سنین جوانی و خصوصاً از سن 15 تا 20 و 25 سالگی شاهد بیشترین شیوع آن هستیم. ولی در سنین مختلف هم امکان بروز دارد. با این حال احتمال بروز در سنین کودکی و نوجوانی هم هست و تعدا بیماران کمتری نسبت به بزرگسالان دارد. در واقع کمتر از 5 درصد بیماران اماس را کودکان تشکیل میدهند. با این حال از آنجا که سرعت بروز بیماری از سنین اولیه عمر فرد بوده است تاثیرات عمیقتری هم بر روی سلامت وی میگذارد که خودش را در سنین فعالیت فرد در جامعه نشان میدهد. آمارها هم به شکلی اجمالی گویای افزایش بروز اماس هستند. البته هنوز دلیل مشخصی برای آن پیدا نشده است. در شیرخوارگی هم این بیماری دیده شده است. البته دیده نشده است که نوزادی به صورت مادرزادی اماس داشته باشد. ولی اماس زیر 18 سال را به عنوان اماس زودرس در نظر میگیرند. سن ابتلا زیر 10 سال بسیار کم است و بیماریهای دیگری هستند که سلامتی کودک را تهدید میکند. فاکتورهای محیطی و ژنتیکی هر دو در ایجاد این بیماری نقش دارند. فاکتورهای محیطی شامل دریافت برخی از ویتامینها مانند ویتامین دی میشود. در حالی که تامین آن حدود 30 تا 40 درصد احتمال ابتلا به اماس را کاهش میدهد. پس مناطقی که از جهت نور آفتاب محرومیت دارند یا تغذیه آنها از جهت دریافت ویتامین دی فقیر است، بیشتر احتمال ابتلا به اماس را دارند. ویتامین دی به طور کلی نقش محافظتی در سیستم عصبی دارد. استفاده از مکملهای این ویتامین میتواند بسیار تاثیرگذار باشد. آمار نشان میدهد جامعه ما بیش از 80 درصد کمبود ویتامین دی دارد. از این جهت تامین این ویتامین میتواند احتمال بروز این بیماری و بیماریهای دیگر عصبی، استخوانی و ماهیچهای را به شکل چشمگیری کاهش دهد. بیماریهای ویروسی عامل دیگر افزایش احتمال ابتلا است. برخی ویروسها میتوانند به میلین آسیب ایجاد کنند که در نتیجه آن، اماس به وجود بیاید. البته هنوز به درستی ثابت نشده است و اتکای چندانی به این فرضیه نیست.