مطالعهای که در روزهای پایانی سال 2014 در نشریه جاما به چاپ رسیده است، نشان داده که در میان مبتلایان به نقرس در انگلستان، فقط تعداد اندکی از آنان درمان کاهنده اوره(مشتق اسید اوریک) را دریافت میکنند.
دستورالعملهای موجود واضحا توصیه میکنند که در مبتلایان به نقرس شدید یا آن گروه از بیماران که علاوه بر نقرس به بیماری زمینهای دیگری دچار هستند، از درمانهای کاهنده اوره استفاده کنند، اما مشکل آنجاست که در بقیه بیماران پس از تشخیص اولیه، مرحله الزام شروع درمان دارویی مبهم است.
دکتر چنگ فوکوو و همکارانش در بیمارستانی در انگلستان، طی یک تحقیق فاصله زمانی میان تشخیص اولیه نقرس و شروع درمان دارویی کاهنده اوره را بررسی کردند. در مطالعه مذکور پرونده بیمارانی که در بین سالهای 1997 و 2010 میلادی تشخیص نقرس برایشان گذاشته شده بود، از نظر نتایج آزمونهای آزمایشگاهی و داروهای تجویزی بازخوانی شد. از 52هزار بیماری که تصادفا تشخیص نقرس برایشان گذاشته شده بود، متوسط زمان تا شروع اولین درمان(به دلیل حملات مکرر، بیماری مزمن کلیوی یا استفاده از دیورتیکها)،5 ماه بود. درصد شروع درمان دارویی در فاصله زمانی کمتر از یکسال پس از تشخیص بیماری 44درصد، پس از سال اول 61درصد و در سال پنجم 87درصد بود.
متوسط میزان نسخه شدن داروهای کاهنده اوره در میان پزشکان درمانگر، 32درصد بود. عوامل دخیل در درمان دیرهنگام این بیماری در مطالعه مذکور عبارت بودند از اطلاع اندک کادردرمانی و بیمار از این بیماری،تظاهرات بالینی آن و درمانهای موجود.به گفته دکتر چنگ فو کوو، سرپرست تحقیق، مطالعات جدید نشان دادهاند که اطلاعات لازم در مورد درمانهای پایین آورنده اوره در بیماری نقرس باید در زمان تشخیص این بیماری در اختیار بیماران قرار گیرد.
JAMA