سازمان غذا و داروی آمریکا، کوبیمتینیب(Cobimetinib)با نام تجاری کوتلیک(Cotellic) را برای مصرف در ترکیب با ومورافنیب(Vemurafenib) برای درمان ملانومای پیشرفتهای که به سایر اعضای بدن گسترده شده یا امکان برداشتن آن طی جراحی وجود ندارد و موتاسیون BRAF V600E یا V600Kرا دارند، تایید کرد. ملانوما، خطرناکترین و مهاجمترین بدخیمی پوستی در آمریکاست که در سلولهای رنگ دهنده پوست ایجاد شده و در صورت عدم تشخیص به موقع، به سایر اعضای بدن گسترش مییابد. انستیتوی ملی سرطان آمریکا تخمین زده که بیش از 73 هزار نفر از مردم این کشور در سال میلادی جاری با تشخیص ملانوما مواجه خواهند شد و بیش از 9هزار نفر در همین سال جان خود را از دست خواهند داد. ریچارد پازدور، سرپرست اداره محصولات هماتولوژی و انکولوژی مرکز تحقیق و ارزیابی دارویی سازمان غذا و داروی آمریکا میگوید: «با افزایش دانستهها در زمینه بیولوژی تومور، آموختهایم که سلولهای سرطانی توانایی قابل توجهی در تطبیق خود و مقاوم شدن نسبت به درمانهای هدفمند دارند. ترکیب کردن یا تعداد بیشتری گزینه درمانی که مکانیسمهای اثر مختلفی دارند، ممکن است در این جدال کمککننده باشد. اضافه کردن کوبیمتینیب به ومورافنیب در مقایسه با تجویز ومورافنیب به تنهایی، در مبتلایان به ملانوما که موتاسیون BRAF دارند، سودمندتر است.»
کوتلیک با بلوک فعالیت آنزیمی با نام MEK عمل میکند. این آنزیم، بخشی از مسیر انتقال پیام محسوب میشود. فعالیت غیرطبیعی در مسیر انتقال پیام، میتواند منجر به بروز سرطان شود. کوتلیک از رشد سلولهای سرطانی ممانعت کرده یا روند رشد آنان را کندتر میکند. ومورافنیب در آمریکا با نام زلبوراف(Zelboraf)، به عنوان یک مهارکننده BRAF وارد بازار مصرف شد و در سال 2011 میلادی برای درمان مبتلایان به ملانومای گسترش یافته به سایر اعضای بدن یا غیرقابل برداشت با جراحی که موتاسیون ژنی BRAF V600E را داراست، مورد تایید قرار گرفت. ایمنی و اثربخشی کوتلیک در ترکیب درمانی با ومورافنیب در یک مطالعه بالینی با شرکت 495 بیمار بدون سابقه درمان قبلی که موتاسیون BRAF V600 داشتند و بیماری گسترش یافته آنها با جراحی قابل برداشت نبود، بررسی شد. برای تمام شرکت کنندگان در مطالعه، ومورافنیب شروع شد و سپس به طور کاملا تصادفی به برخی از آنها کوتلیک و به گروهی دیگر دارونما داده شد. به طور کلی، بیماران دریافتکننده ترکیب درمانی در مقایسه با گروه تک درمانی، زمان بیشتری را تا پیشرفت و وخامت بیماری عمر کردند(3/12 ماه در مقایسه با 2/7 ماه پس از شروع درمان).