انسانها تنها موجوداتی هستند که توانایی خندیدن به معنای واقعی را دارند؛ هر چند در میمونهای انساننما در حین بازیهای اجتماعی اطواری شبیه لبخند و خنده انسانها مشاهده شده است.
لبخند و خنده پاسخی رفتاری است که پیامی را به گروه میرساند؛ یعنی احساسات مثبت را منتقل میکند، استرس را کاهش میدهد و انسجام گروهی را افرایش میدهد.
طنزهای برانگیزاننده خنده در انسانها در چند مرحله عمل میکنند.
هنگامی که به یک لطیفه گوش میدهید، اولین چیزی که ذهن شما جلب میکند، «شاهبیت» آن است که معمولا به شکل یک پایانبندی خلافقاعده و ناجور برای ماجرای آن لطیفه است. بعد، ذهن شما شروع به مشکلگشایی میکند تا این عدم تناسب یا غافلگیری پایانی را تفسیر کند. نهایتا مغز میتواند این مراحل ذهنی را بازشناسی کند و در مجموع، فرایند طنز در ذهن شما شکل میگیرد و پاسخی به صورت خنده بروز میکند.
ماده شیمیایی دوپامین (یک ناقل عصبی)، مسوول فراهم آمدن امکان رخ دادن این مراحل در مغز است. دوپامین به ما امکان میدهد که هنگامی که میخندیم، احساس لذت کنیم.
برخی از بررسیها نشان دادهاند که سلامت بیماران دچار بیماری مزمن که در معرض تحریکهای سرگرمکننده قرار میگیرند، بهبود پیدا میکند؛ بنابراین ضربالمثل «خنده بر هر درد بیدرمان دواست» ظاهرا تاحدی حقیقت دارد.
منبع: LiveScience