سوکسیمر، مشتقی از دیمرکاپرول است که میتواند به صورت خوراکی تجویز شود. این ماده دارویی، تمایل خاصی به سرب دارد و گرایش آن به آهن، روی و کلسیم نسبتا کمتر از سرب است. برتری سوکسیمر به دیمرکاپرول این است که سوکسیمر در صورت تجویز همزمان با آهن واکنش توکسیک نخواهد داشت. مطالعات روی نمونههای حیوانی پیشنهاد کردهاند که سوکسیمر مشابه دیسدیم کلسیم ادتات، انسفالوپاتی ایجاد نمیکند. عوارض جانبی آن در کودکان عبارتند از مشکلات گوارشی (در 12درصد مصرفکنندگان)، ضعف و بیحالی (در 5 درصد مصرفکنندگان) و افزایش موقت آنزیمهای کبدی (در4 درصد مصرفکنندگان). سایر عوارض ناخواسته با شیوع کمتر عبارتند از کاهش سطح هموگلوبین، نوتروپنی برگشتپذیر و واکنشهای افزایش حساسیتی با این وجود، سوکسیمر بسیار بهتر از دو داروی سربزدای داخل وریدی از سوی بیماران تحمل میشود و میتوان این دارو را هم برای بیماران بستری و هم برای مصرف سرپایی بیماران تجویز کرد.
دوز درمانی آغازین سوکسیمر، 10 میلیگرم بهازای هر مترمربع سطح بدن، هر 8 ساعت یکبار و برای مدت 5 روز است. سپس میزان مصرف به 10 میلیگرم بهازای هر کیلوگرم وزن بدن یا 350 میلیگرم بهازای هر مترمربع سطح بدن، هر 12 ساعت یکبار برای مدت 2 هفته کاهش مییابد. کل دوره درمانی سرب زدایی با سوکسیمر،19 روز است. درمان مرحله دوم را اگر لازم بود (براساس سطح خونی سرب تصمیمگیری میشود)، میتوان 2 هفته بعد تجویز کرد. سوکسیمر در کپسولهای 100 میلیگرمی تولید شده است که میتوان این کپسولها را باز کرده و به همراه غذاخوردن یا آن را بدون بازکردن، مستقیما بلعید.