سپید: ظهر جمعه در بحبوبه شلوغی آخر شیفت، دختر خانم دانشجویی به علت خارش و قرمزی پوست دست به درمانگاه مراجعه کرد. بیمار از همان اول اصرار داشت برایش کورتون تزریقی تجویز کنم! معاینهاش کردم. حساسیت پوستی خفیفی در دو دست داشت که شب قبل بعد از برگشت از باغ ایجاد شده بود. معاینه «یافته» بیشتری نداشت. نیازی هم به تزریق کورتون نبود. نسخهاش را نوشتم و توصیههای لازم را هم گوشزد کردم. ویزیت تمام شد. داشتم بیمار بعدی را معاینه میکردم که همان خانم جوان به سرعت برق وارد اتاق معاینه شد:
- دکتر قرص به چه درد من میخوره؟ من که گفتم کورتون تزریقی میخوام. اصلا واسه همین روز جمعهای پا شدم اومدم دکتر!
توضیحات من کارساز نبود. همچنان بر خواستهاش پا فشاری میکرد و در ادامه، اصرارش را هم با گریه همراه کرده بود. اشک میریخت و کورتون میخواست! جالب آنکه بیمار کورتون خاصی مدنظرش نبود. فقط چون دوستش که دانشجوی علوم آزمایشگاهی بود، سفارش کرده بود «به دکتر بگو کورتون تزریقی واست بنویسه» آن همه بر تزریق کورتون تاکید داشت. بیمار رفت بدون آنکه به مراد دلش رسیده باشد! اما گریهاش در خاطرم ماند. اشکی که نه از شدت درد بود و نه از شوق درمانِ درد، بلکه اشکی بود که فقط برای رسیدن به درمانی غیرمنطقی ریخته شد. اتفاقی که تا آن روز ندیده بودم. بیشک شیوه و میزان مصرف دارویی این روزهایمان اوضاع خوبی ندارد. بخشی از آن مربوط به روی آوردن پزشکان به انواع خاصی از دارو از جمله نوع خارجی و تزریقی آن است. حمایتهای مالی برخی داروخانهها از مطبهای جدیدالاحداث پزشکان جوان، اختصاص درصدی از درآمد تزریقات بعضی از درمانگاهها به پزشک و سَفرها و سفرههای پرخوان بازاریابان شرکتهای دارویی مهمترین انگیزههای دمدستی پزشکان برای تجویز داروهای خاص هستند. اما بخش دیگر مربوط به علاقه زیاد مردم به مصرف خودسرانه دارو و استقبال آنها از نسخههای پر دارو است. هرچه داروی خارجی و تزریقی بیشتر؛ پزشک حاذق تر! غافل از اینکه هم هزینه درمانشان بالاتر میرود و هم عوارض دارویی بیشتری را میهمان جانشان میکنند! و این همان چیزی است که همت بلندی میخواهد تا از فرهنگ بیمارداریمان حذف شود. امروزه کمتر کسی را میتوان یافت که از مصرف زیاد نمک، چربی و قند هراس نداشته باشد اما همین افراد پایبندی چندانی به مصرف کم و منطقی دارو ندارند! به نظر میرسد وقت آن باشد هشدارهای دارویی را که سالهاست در کاتالوگهای دارویی جا خوش کردهاند از لابلای داروهای بستهبندی شده بیرون بکشیم و جایی در کنار دیگر برنامههای آموزش سلامت برایشان بیابیم. این امر میسر نمیشود مگر به تلاش وزارت بهداشت، رسانه ملی و سایر نهادهای متولی آموزش و سلامت در کشور.