تحلیل نتایج کمکهای ارائهشده در زمینه سلامت از سوی برخی کشورها در 20 سال گذشته نشان میدهد که شکاف عمیقی بین نوع کمک ارائهشده و نیاز حقیقی کشور کمکگیرنده وجود دارد. این مطالعه در نوع خود اولین بار است که انجام شده و تفاوت بین انواع کمکهای دوجانبه و نتایج آن را بررسی کرده است و گزارش آن در جلسه انجمن سلامت عمومی ایالاتمتحده در شیکاگو خوانده شد. در سال 2014، 35 میلیارد دلار برای توسعه سلامت در قالب کمکهای دوجانبه هزینه شد که 40 درصد یا حدود 14 میلیارد دلار آن بهطور مستقیم از کشوری به کشور دیگر اهدا گردید. مابقی مبلغ از طریق سازمانهایی نظیر سازمان بهداشت جهانی، سازمان نجات کودکان، صندوق بینالمللی پول، و بنیاد بیل و ملیندا گیتس به کشورهای گیرنده داده شد. کریشیا کاولینگ، دانشجوی مقطع دکترا در سیاستگذاری و مدیریت سلامت دانشگاه جانز هاپکینز و مسئول این تحقیق، اطلاعات گردآوریشده در مورد کمکهای مالی 23 کشور به 141 کشور دیگر را بین سالهای 1990 تا 2010 مورد تحلیل قرار داده است. او همچنین باراقتصادی و اجتماعی را که بر اثر معلولیت ناشی از بیماری در کشورهای کمکگیرنده با سیستم DALY بررسی کرده است. او علت انتخاب این موضوع را چنین بیان میکند: «به نظرم تحقیق در این زمینه بسیار جالب بود چون تصور منطقی ما این است که اختصاص کمک برمبنای نیازهای کشور کمک گیرنده در ارتباط با سلامت باشد، ولی در حقیقت این اتفاق نمیافتد، بنابراین چگونگی اختصاص اعتبار قابل توجه و بحث است.» آماری که کاولینگ در تحقیقش بکار برده است توسط انستیتوی ارزیابی سلامت دانشگاه واشنگتن بین سالهای 2008 تا 2011 گردآوری شده است.