گلوکوم، عبارت است از آسیب عصب بینایی و متعاقب آن، اختلال دید. بهطور کلی، گلوکوم زاویه باز، دو طرفه، غیرقرینه و تا زمانی که افت قابلتوجه دید محیطی رخ نداده، بدون علامت است. گلوکوم زاویه بسته میتواند با علائمی همراه باشد و وضعیتی حاد ایجاد کند. گلوکوم زاویه باز، نزدیک به 7/2 میلیون نفر از مردم زیر 40 سال آمریکا را مبتلا کرده است و به نظر میرسد که در کل، شیوعی معادل 2 درصد دارد. پیشبینی شده است که تا سال 2020 میلادی، 58 میلیون نفر در سراسر دنیا و 3 میلیون نفر در آمریکا به گلوکوم زاویه باز مبتلا خواهند شد. گلوکوم زاویه بسته، مسبب 26 درصد از تمام موارد گلوکوم در سراسر دنیاست، اما فقط 10 درصد از موارد گلوکوم در آمریکا را باعث میشود. در سال 2010 میلادی، 61 درصد از موارد ابتلا به گلوکوم در آمریکا را زنان تشکیل میدادند و شیوع در سن 40 تا 60 سالگی به مراتب بیشتر از سایر گروههای سنی بود. گلوکوم زاویه باز، مسبب 5/4 میلیون مورد کوری در سراسر دنیا بوده است.
لیزر ترابکولوپلاستی: این روش برای بیمارانی در نظر گرفته میشود که به رژیمهای دارویی پاسخ درمانی ندادهاند و نمیتوانند از قطرههای چشمی استفاده کنند یا نمیتوانند درمانهای موضعی را تحمل کنند. در ترابکولوپلاستی پرتوی بسیار متمرکز نور برای افزایش درناژ از خلال شبکه ترابکولار به کار برده میشود. البته اثر آن در طول زمان از بین میرود؛ بنابراین فواید درازمدت این روش درمانی زیر سوال است.
ترابکولکتومی: این شیوه، شایعترین روش جراحی مورد استفاده برای کاستن از فشار داخل چشمی است. در این روش، راه جدیدی برای درناژ زلالیه ایجاد میشود. ترابکولکتومی معمولا پس از اینکه مشخص شد درمانهای موضعی و ترابکولوپلاستی در کنترل فشار داخل چشمی کافی نیستند، مطرح میشود. همچنین، این روش بهعنوان درمان اولیه در شرایطی که فشار داخل چشمی به شدت افزایش یافته، مورد استفاده است.
تکنیکهای سیکلودیستراکتیو: این روشها وقتی به کار میروند که درمانهای دارویی و جراحی در کنترل بیماری شکست خوردهاند و گلوکوم بیمار پیشرفته است. طی تکنیکهای سیکلودیستراکتیو، اجسام سیلیاری تخریب میشوند؛ در نتیجه، تولید زلالیه برای همیشه کاهش مییابد.