مهمترین مهارت ضمن تدریس، برقراری ارتباط موثر بین استاد و دانشجو است. رابطه استاد با دانشجو در کلاس از نوع روابط پیچیده انسانی است که عوامل متعددی در آن نقش دارند.
چنانچه این ارتباط در محیطهای علمی بهخوبی برقرار شود هدفهای آموزشی با سهولت بیشتری تحقق مییابند. در کلاس درس تنها چیزی که موثر است سطح علمی استاد نیست بلکه کل شخصیت استاد و نحوه برخورد وی با دانشجو است که خیلی مهم است. چیزی که اکنون در دانشگاههای ما باعث کاهش علاقهمندی دانشجویان و عدم انگیزه آنان است نحوه برخورد برخی از اساتید با دانشجویان است. بهعنوانمثال میتوان به سختگیریهای بیشازحد و بیدلیل،تمسخر دانشجو در کلاس، نگاه بالا به پایین به دانشجو و مواردی ازایندست اشاره کرد. البته چهبسا نیت استاد گرانقدر این باشد که دانشجو بیشتر تلاش کند ولی طرز بیان این موضوع و با این روشها جوابگو نیست. دانشجو منش فردی، دیدگاه اجتماعی سبک یادگیری و پژوهش، شیوه تعامل با دیگران و اخلاقیات را نیز از استاد خود میآموزد. اساتید میتوانند با رفتار خود موجب تسهیل فرآیند آموزش شده و نقص کتب درسی و امکانات را تا حدودی جبران کنند و یا بهعکس بهترین و جذابترین موضوع تدریس را با عدم توانایی در ایجاد ارتباط مطلوب به محیطی غیرفعال و غیر جذاب تبدیل کنند.
دانشگاه علوم پزشکی شیرازاینهمه یکطرف ماجراست و طرف دیگر دانشجو است. وقتی شما دانشجویی را میبینید که سروقت در کلاس حاضر نمیشود و زمان حضور در کلاس هم حواسش به درس نیست، طبیعی است که به اساتید هم حق بدهیم سر کلاس بیانگیزه ظاهر شوند و بهصرف گفتن سرفصلهای درسی بسنده کنند.
دانشگاهی به سمت تولید و توسعه علم نمیرود بلکه این دو باهم باید درست شوند.