بیمارستان‌های آموزشی کیفیتی بهتر از بیمارستان‌های خصوصی دارند
حمیدرضا تقی‌پور گفت: «سه ماه پیش از طرف وزارت بهداشت به ما اعلام شد که برای اینکه بتوانیم مجوز پذیرش بیمار در بخش گردشگری سلامت بگیریم، یک الزاماتی وجود دارد. هفته گذشته یک بازرسی مجدد انجام شد و این امتیاز را به ما دادند.» وی به توان مالی بیمارستان‌های خصوصی برای ایجاد بخش‌های ویژه بیماران بین‌الملل اشاره کرد و افزود: «اگر بخش ویژه بیماران خارجی برای بیمارستان‌های خصوصی هم آورده داشته باشد، توان ایجاد آن را دارند. البته این کار با k دولتی شدنی است. حداقل باید دوبرابر تعرفه عادی موجود برای پذیرش بیماران بین‌الملل در نظر گرفته شود.» معاون درمان بیمارستان بقیه‌الله در خصوص عادلانه یا غیرعادلانه بودن ایجاد بخش‌هایی با امکانات ویژه و حتی نوع درمان ویژه برای بیماران خارجی در برابر امکانات و درمان عادی برای هموطنان ایرانی اظهار داشت: «هر کسی در کشور حق انتخاب بیمارستان برای درمان دارد. ما 3 نوع بیمارستان داریم. نوع اول بیمارستان‌های خصوصی هستند که اساتید در آنها حضور دارند. نوع دوم بیمارستان‌های دولتی غیرآموزشی هستند که در آنها هم اساتید به درمان بیماران مبادرت می‌کنند و نوع سوم دولتی آموزشی هستند که در آنها درمان به وسیله استاد به همراه دستیارانش انجام می‌شود. اینطور نیست که در این بیمارستان‌ها به بیمار خدمات درستی ارائه نشود و درواقع بیمار، «سوپروایز» می‌شود.» تقی‌پورکیفیت بیمارستان‌های دانشگاهی جهان را در بعضی موارد از بیمارستان‌های خصوصی بهتر دانست و اینطور استدلال کرد که «در بیمارستان‌های دانشگاهی استاد باهمراهی یک دانشجوی آماده، جوان، پرشورونشاط، باانگیزه و در عین‌حال با مطالعات به روز بیمار را درمان می‌کند. استاد ممکن است ماهی یک بار هم کتابش را باز نکند ولی رزیدنت به دلیل اینکه درحال درس خواندن است و باید امتحان بدهد، با آگاهی از علم روز به اتاق عمل می‌رود و عمل او را یک استاد باتجربه سوپروایز می‌کند. به این معنی که عمل را با هم انجام می‌دهند.»
