پزشکی که دست‌تنها هزاران نفر را در نوبه سودان درمان می‌کند
به گزارش خبرگزاری فرانسه کاتنا به‌عنوان مدیر پزشکی، پزشک و جراح در «بیمارستان مادر رحمت» بیماران بی‌شمار دچار زخم‌های هولناک در منازعاتی را درمان کرده است که از سال 2011 این منطقه جنگ‌زده را فراگرفته است.او که به خاطر ایمان مذهبی‌اش به کوهستان نوبه آمده است، می‌گوید مصمم است به کارش ادامه دهد تا دکتری از این منطقه بتواند جای او را بگیرد.
کاتنای 51 ساله باریک‌اندام با سر تراشیده همه جراحی‌های عمده را انجام می‌دهد، نوزادان را به دنیا می‌آورد و چکاپ‌ها را در این بیمارستان 345 تختخوابی انجام می‌دهد که به گفته او به 750000 نفر در این منطقه خدمات می‌دهد.
هنگامی‌که کاتنا در سال 2008 وارد این منطقه شد، نخستین برداشتش گرمای طاقت‌فرسا و قرار داشتن در میان «مردمی بود که سال‌ها جنگ و نادیده انگاشته شدن» آنان را دچار آسیب‌های جسمی و روانی کرده بود. مردمان نوبه که تنوع زبانی و مذهبی دارند در طول منازعات میان دولت سودان و شورشیان جنوب در طول سال‌های جنگ داخلی از 1983 تا 2005 بسیار رنج کشیده بودند.
کوهستان نوبه در سال 2011 هنگامی‌که «جنبش شمالی آزادی مردم سودان» با شکایت از به حاشیه راندن این منطقه قیام بر ضد دولت سودان را شروع کرد، دوباره دستخوش جنگ شد. یک‌شبه غیرنظامیان، سربازان و شورشیان مجروح به بیمارستان سرازیر شدند و بیشتر همکاران خارجی کاتنا محل را ترک کردند. همکاران محلی جایگزین آنان شدند و به‌سرعت پرستاری و مراقبت‌های اضطراری تروما را آموختند و اکنون هسته اصلی گروه کاری بیمارستان را تشکیل می‌دهند.
این بیمارستان همچنین با بمباران‌های گاه‌گاهی هوایی روبرو بوده است و کارکنان و بیماران با شنیدن صدای جت‌ها به خندق‌های مجاور می‌گریزند. شعبه بلژیکی پزشکان بدون مرز (ام‌اس‌اف) پس‌ازاینکه هواپیماهای جنگی بیمارستانی را که این سازمان در این منطقه اداره می‌کرد، بمباران کردند، کارکنانش را از کوهستان نوبه بیرون کشید.
کاتنا در لحظات معدود آزادی که دارد، مطالعه می‌کند- او تازه رمان «برادران کارامازوف» داستایوفسکی را تمام کرده است و برای آینده بیمارستان برنامه‌ریزی می‌کند. او می‌گوید: «هدف همه ما گذر به وضعیتی است که خود نوبه‌ای‌ها بیمارستان را اداره کنند.»
بیمارستان هزینه تحصیل دو نوبه‌ای را در دانشکده‌های پزشکی در کنیا و اوگاندا تامین می‌کند، اما کاتنا می‌گوید هنوز مدت زیادی مانده است تا او بتواند منطقه را ترک کند. «ما به‌شدت در تلاش هستیم که افراد محلی را تعلیم دهیم، اما دست‌کم پنج سال طول می‌کشد تا اداره کارها را به آنان بسپاریم.»
