سپید

به گزارش خبرگزاری فرانسه بیمارستان‌های دولتی هند که بار زیادی را تحمل می‌کنند، فقدان منابع را مقصر معرفی می‌کنند و می‌گویند فقط بودجه برای تهیه مقدار معینی دارو در اختیار دارند.

هند براساس گزارش بانک جهانی در سال 2013 فقط 1.3 درصد از تولید ناخالص داخلی‌اش (GDP) را صرف بهداشت می‌کند که حتی کمتر از 1.7 درصد کشور جنگ‌زده افغانستان است.

کارشناسان می‌گویند،هزینه‌های مراقبت بهداشتی در طول سال‌های افزایش یافته است،‌ بنابراین بسیاری از افراد اصلاً به دنبال درمان نمی‌روند، به این دلیل که پولی برای پرداخت هزینه داروها ندارند.» بر اساس تخمین‌های دولتی، بیش از 60 درصد از پولی که مردم از جیب برای بهداشت می‌پردازند، برای داروها است.
صنعت داروهای ژنریک هند تامین‌کننده اصلی درمان‌های ارزان و نجات‌بخش برای دیابت، پرفشاری خون، سرطان و سایر بیماری‌ها است. اما کارشناسان می‌گویند این داروها از دسترس بسیاری از 363 میلیون هندی که در زیر خط فقر زندگی می‌کنند و حدود 30 درصد عظیم جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند، خارج هستند.

آجای لکهی، رئیس انجمن پزشکی دهلی دراین‌باره گفت: «نظارت و تعادلی وجود ندارد، زیرا متاسفانه بهداشت در این کشور در اولویت نیست. مصرف‌کنندگان به‌شدت آسیب‌پذیر هستند، چراکه نیازهایی فوری دارند و در موقعیتی قرار ندارند که قیمت‌ها را مقایسه کنند یا بر سر آن‌ها چانه بزنند.»

نخست‌وزیر نارندرا موندی که در انتخابات ماه مه گذشته به قدرت رسید، در مانیفست انتخاباتی‌اش قول داده بود که یک طرح بلندپروازانه مراقبت بهداشتی همگانی تا به اجرا درآورد که دریافت رایگان داروها و پوشش بیمه برای بیماری‌های وخیم تضمین شود.

اما این طرح که هزینه آن در ابتدا 26 میلیارد دلار در طول 4 سال آینده برای آن تخمین زده شده بود و قرار بود تا سال 2019 به‌طور کاملاً عملیاتی شود، به علت محدودیت‌های بودجه‌ای فعلاً به تاخیر افتاده است.
به گفته یک مقام ارشد بهداشتی گفت، این برنامه که بر اساس طرح‌ریزی قرار بود از ماه آوریل امسال به اجرا درآید،‌ به تاخیر انداخته شده است. او گفت: «این طرح می‌تواند بهداشت هند را کاملاً دگرگون کند. اما ما مطمئن نیستیم که بالاخره عملی شدن آن را خواهیم دید یا نه»

جادیش پراساد، مدیرکل خدمات بهداشتی تایید کرد که کسانی که در مرزهای فقر زندگی می‌کنند با مشکل بهداشتی مواجه‌اند،‌ و لازم است دولت کارهای بیشتری انجام دهد.

او گفت: «مردم 60 تا 70 از جیبشان برای خرید داروها می‌پردازند که بار بزرگی بر دوش فقیران است. ما باید سیاستی را اتخاذ کنیم که داروهای اساسی در اختیار کسانی قرار گیرد که نمی‌توانند از پس مخارج آن برآیند.»