سپید

ربابه شیخ‌الاسلام با تاکیدبر اینکه سازوکار تربیت نیروهای این دو بخش نیز باید تفاوت بنیادین داشته باشد، خاطرنشان کرد: «تربیت نیروی متخصصی که نگاه درمانی دارد و منتظر مراجعه بیمار می‌ماند تا او را درمان کند، بسیار متفاوت است با متخصص جامعه‌نگری که به سراغ مردم می‌رود تا نگاه کاملی به شرایط زیستی آنها داشته باشد، با آنها همکلام و همراه شود، مشکلات را از زبان آنان بشنود و بر اساس مشکل، راه‌حل ارایه دهد.»
وی افزود: «در این صورت است که علاقه‌مندان به پیشگیری از بیماری و معتقد به حفظ و ارتقای سلامت کشور، به‌منظور ارائه خدمت در حوزه سلامت تربیت می‌شوند و البته در جریان کارعملی در فیلد، تجربه پیدا می‌کنند. این افراد سرمایه‌های عظیمی به شمار می‌روند که نباید اجازه دهیم اتخاذ سیاست‌های نامناسب، منجربه کناره‌گیری آنها از خدمت شود. خاص آنکه ممکن است روزی نیروهای کار آزموده‌ای که این افراد را تربیت می‌کنند نیز دیگر در دسترس نباشند. ضمن اینکه اگر چنین نیروهایی تربیت شوند، مختص بخش بهداشت و سلامت کشور بوده و باید به‌صورتی حس کنند که عضوی از بدنه نظام سلامت هستند.»