داروهای متعددی برای درمان و پیشگیری از ایلئوس پس از جراحی پیشنهاد شدهاند. داروی انتخابی باید در هر دو فرم خوراکی و تزریقی موجود باشد، عوارض جانبی سیستمیک آن حداقل باشد، ارزان بوده و به خوبی توسط بیماران تحمل شود. متوکلوپرامید را میتوان برای درمان ایلئوس پس از جراحی به کار برد. این دارو با تسریع تخلیه و تحریک فعالیت معده، پیلور و روده کوچک عمل میکند اما اثری روی کولون ندارد یا اثر آن ناچیز است. در مطالعهای آیندهنگر متوکلوپرامید برای کاهش طول مدت ایلئوس پس از جراحی کولورکتال در 100 بیمار که بهطور الکتیو تحت جراحیهای کولورکتال قرار گرفته بودند تجویز شد. در انتهای مطالعه چنین نتیجهگیری شد که متوکلوپرامید اثری بر طول دوره ایلئوس ندارد.
 اریترومایسین یک آنتیبیوتیک ماکرولید است که بر گیرندههای موتیلین روده اثر گذاشته و در بیماریهایی نظیر گاستروپارزی دیابتیک، حرکت معده را تحریک میکند. چنین ویژگیهایی نشان میدهند که اریترومایسین باعث تخلیه معده پس از جراحی میشود. اریترومایسین هم مانند متوکلوپرامید اثری بر کولون ندارد. در مطالعهای بر 77 بیمار قابلیت اریترومایسین در کاهش مدت ایلئوس پس از جراحی بررسی شد. در پایان مطالعه چنین استنتاج شد که ارتیرومایسین تاثیری بر تحرک لوله گوارش پس از جراحی شکمی ندارد.
 پروپرانولول، یک آنتاگونیست غیراختصاصی گیرنده بتا است که برای درمان ایلئوس پس از جراحی تحت بررسی قرار گرفته است. نتایج به دست آمده در مورد اثربخشی این دارو بسیار متفاوت بودهاند.
 نئوستیگمین، یک مهارکننده استیل کولین استراز است که برای درمان ایلئوس مورد استفاده قرار میگرفته؛ زیرا میتواند فعالیت استیل کولین را تسهیل بخشیده و انقباضات روده را بهخصوص در ناحیه کولون القاء کند. البته مطالعات بالینی در زمینه تاثیر این دارو در تسریع بهبود وضعیت دستگاه گوارش پس از جراحی کافی نیستند. نئوستیگمین در بیماران بخش جراحی و داخلی با مشکل ایلئوس کولون مرتبط با بیماریشان ارزیابی شد. این بیماران ایلئوس ثانویه به بای پس قلبی، پارگی آنوریسم آئورت شکمی، پنومونی، سپسیس یا برونده قلبی پایین داشتند. به این بیماران نئوستیگمین یا دارونما داده شد. بهطور کلی، تعداد قابلتوجهی از دریافتکننده نئوستیگمین دفع مدفوع داشتند؛ ولی هیچکدام از بیماران پس از دریافت دارونما حرکات طبیعی روده را تجربه نکردند. ملینها از جمله گزینههای درمانی موجود برای غلبه بر ایلئوس پس از جراحی هستند. در اغلب مطالعاتی که برای بررسی اثربخشی ملینها برای این منظور انجام شده است، داروهای دیگری نیز در کار دخیل بودهاند. متیل نالترکسون بروماید در آوریل 2008 از سوی سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان یبوست ناشی از مصرف اپیوئیدها در بیماران با ایلئوس پیشرفته که در آنها تجویز ملینها بیاثر بوده تایید شد. این دارو یک آنتاگونیست اختصاصی گیرنده مو اپیوئیدی است که اثر محیطی دارد. آلویموپان، یک آنتاگونیست گیرنده اپیوئیدی مو است که متفاوت از متیل نالترکسون اثر میکند. این دارو اثرات محیطی اپیوئیدها بر حرکات لوله گوارش و ترشحات آن را بدون معکوس کردن اثرات ضددرد مرکزی اپیوئیدها آنتاگونیزه میکند.