شرکت معتبر داروسازی سانوفی اعلام کرد موسسه ملی تعالی بهداشت و مراقبت (NICE) در انگلستان، داروی پرالونت Praluenرا با نام علمی الیروکوماب alirocumab برای درمان بیمارانی که با سطح بالایی از کلسترول بد یا LDL مواجه هستند و به طور قابل توجهی خطر افزایش یافته حمله قلبی یا استروک آنها را تهدید میکند، تائید و توصیه کرده است. این بیماران ممکن است بهصورت ارثی مبتلا به سطوح افزایش یافته کلسترول LDL بوده یا افرادی باشند که خطر حوادث قلبی عروقی در کمین آنها است. پرالونت مجوز تجویز را در بیمارانی دریافت کرده که علیرغم اصلاح سبک زندگی و پیروی از رژیم غذایی سالم و همچنین مصرف بالاترین دوز قابل تحمل از داروهای استاتینی و/یا دیگر درمانهای کاهنده کلسترول، نتوانستهاند سطح کلسترول خود را کاهش دهند و به هدف درمانی خود برسند. این افراد شامل موارد زیر میشوند:
افراد مبتلا به سطح کلسترول بالا
افراد مبتلا به فرم ارثی سطح بالای کلسترول (هیپرکلسترولمی فامیلیال هتروزیگوت)
افرادی که داروهای استاتینی را تحمل نمیکنند یا تجویز آنها برایشان کنترااندیکه است.
نکته: تاثیر پرالونت بر مورتالیتی و موربیدیتی بیماریهای قلبیعروقی مشخص نیست و تعیین نشده است. این دارو محصول مشترک سانوفی و رجنرون است.
پرالونت تنها داروی مهارکننده PCSK9 است که در دو دوز دردسترس قرار میگیرد، یعنی 75 و 150 میلیگرمی. به این ترتیب، پزشکان میتوانند هم گزینه درمانی موثری برای درمان افرادی داشته باشند که با سطوح افزایش یافته کلسترول زندگی میکنند و هم این امکان را دارند تا براساس نیازهای شخصی بیمارانشان، دارو را تجویز کنند. پرالونت متعلق به جدیدترین کلاس دارویی داروهای کاهنده کلسترول خون به نام مهارکننده PCSK9 است. PCSK9 پروتئینی است که نقش مهمی در مدیریت کلسترول بد، بوسیله تنظیم تعداد گیرندههای کلسترول بد روی سطح کبد دارد. با کاهش PCSK9، درمان میزان دردسترس بودن گیرندههای کلسترول بد را افزایش میدهد، بنابراین سطح آن در خون کاهش مییابد.
نتایج کارآزمایی بالینی ODYSSEY LONG TERM که در آن افراد مبتلا به سطوح افزایش یافته کلسترول و در معرض خطر بروز حوادث قلبیعروقی با پرالونت 150 میلیگرمی، هر 2 هفته یکبار درمان شده بودند، نشان داد دریافت کنندگان پرالونت با کاهش 61 درصدی در سطح کلسترول بد خود در هفته 24، در مقایسه با افزایش 8/0 درصدی سطح کلسترول در دریافت کنندگان پلاسبو، مواجه شدند. در این کارآزمایی، بیماران هر دو گروه درمانی، استاتینها را با بیشترین دوز قابل تحمل نیز دریافت میکردند.
واکنشهای موضعی محل تزریق، مانند اریتم، قرمزی، خارش، تورم و درد/تندرنس شایعترین عوارض جانبی بود که با این دارو دیده شد. اغلب واکنشها گذرا یا شدت خفیفی داشتند. دیگر عوارض جانبی عبارت بودند از علایم و نشانههای راه تنفسی فوقانی و خارش. خارش در اغلب بیماران خفیف و گذرا بودند.