سرمقاله روزنامه سپید 11 بهمن 1394 به قلم وزیر بهداشت
* سید حسن هاشمی، وزیر بهداشت
"برجام دو" یعنی وحدت
10 بهمن 1394 ساعت: 20:11
10 بهمن 1394 ساعت: 20:11
* سید حسن هاشمی، وزیر بهداشت
قبلا درباره اینکه هماکنون زمان اجرای «برجام دو» است صحبت کرده بودم. حالا فرصتی است تا درباره منظورم از برجام دو بیشتر توضیح بدهم. قبل از این باید بگویم که در دو سه ماه گذشته با بسیاری از کسانی که فکر میکردم افراد تاثیرگذاری در امور کشور هستند صحبت کردم و همه آنها تاکید کرده بودند که دوران پسابرجام بسیار دوران مهمی است و کشور در این دوره باید واکنش مناسبی داشته باشد. به همین دلیل من از ملازمات رفتار مدیران و مسئولان کشور در قوای سهگانه نسبت به مسائل داخلی، بهعنوان برجام دو یادکردم. حرف من این بود که اگر ما میخواهیم دست آوردهای سی ماه گذشته را که با لطف خدا، هدایت رهبری، شجاعت آقای رئیسجمهور، دکتر ظریف و همچنین تیم مذاکرهکننده مانند آقای دکتر صالحی و البته نیروهای مسلح چه در داخل کشور و چه در منطقه یعنی کشورهای طرفدار جمهوری اسلامی بهدستآمده استفاده کنیم و قدر این فرصت را بشناسیم باید شرایطی را در داخل کشور فراهم کنیم.
البته این را در حاشیه بگویم که فعلاً ما نمیتوانیم به ارزش این اتفاق پی ببریم و بفهمیم که چه فرصت و گوهری به دست آوردهایم. قطعاً تاریخ در مورد این موضوع قضاوت خواهد کرد. من در سفر اخیر شاهد بودم که آقای اولاند خواسته یا ناخواسته اعتراف کرد که آنها در سال 2012 به این نتیجه رسیده بودند که برای حل مشکل هستهای ایران بهزور متوسل شوند، درواقع باید گفت که تمام جهان به این نتیجه رسیده بود اما خدا را شاکریم که انتخاباتی اتفاق افتاد و آقای دکتر روحانی بر سرکار آمد و در کنار ایشان دیپلماتهایی قرار گفتند که توانستند در طراز بزرگترین دیپلماتهای بینالمللی ظاهر شوند و به لطف خدا مسیری طی شد که نتیجه فعلی به دست بیاید.
حالا اگر ما بخواهیم از این فرصت بهدستآمده استفاده کنیم باید گفت که شرایط داخلی بسیار مهم است. درواقع باید سیاستهای داخلی را در جهت برداشتن شکافهای اجتماعی بازتعریف کنیم و تلاش کنیم از همهکسانی که در پی شکست این وحدت هستند و مانع از همگرایی میشوند بپرهیزیم و بین گروههای مختلف سیاسی اتحاد و همبستگی خوبی رقم بزنیم.
باید شعار حضرت امام را که همیشه تاکید داشتند که «اگر شما ضربهای بخورید از خارج نیست و از داخل خودتان است» باور کنیم. البته حالا همه حرف از وحدت میزنند اما باید بدانیم که آنچه واقعاً ما را به هم پیوند میزند عمل به قانون است، قانونی که همه باید به آن توجه کنند. نمیشود که فقط از مردم انتظار توجه به قانون داشته باشیم بلکه باید قوای سهگانه همگی به قانون وفادار باشند و به آن عمل کنند. همین باعث وحدت و همبستگی میشود.
فکر میکنم اگر انتظار داریم که شعار امسال یعنی همدلی و همزبانی دولت به معنای کل حکومت و ملت به معنای همه مردم و طرفداران جمهوری اسلامی علمی شود، باید ابتدا این همدلی و همزبانی در نخبگان سیاسی، مسئولان و مدیران قوا و سران ارشد کشور اتفاق بیفتد و بعدازآن طبیعی خواهد بود که ملت هم به مدیران و مسئولانشان تاسی کنند.
اگر این اتفاق افتاد یعنی برجام دو هم اتفاق افتاده است و ما توانستهایم زمینه را برای استفاده از فرصتی که ایجادشده فراهم کنیم... باید قبول کنیم که تحریمها بیش از آنکه مستقیما تاثیرگذار باشند با فضایی که در دنیا ایجاد کردند باعث شدند که برای ملت و کشور ما محدودیتهای زیادی به وجود بیاید بنابراین در دوران پسا برجام، فضایی که ما در کشور ایجاد میکنیم و انعکاس آن به خارج از مرزها هم میرسد بسیار مهم است. اتفاق خوبی نخواهد افتاد اگر دنیا و مردم خودمان احساس کنند که ما میخواهیم به بحثهای حاشیهای و بیحاصلی که این سی ماه حول محور مذاکرات داشتیم ادامه بدهیم و هنوز درگیر موضوعاتی مانند خندیدن و راه رفتن و دست دادن یا ندادن باشیم و همان اشکالاتی که به مذاکرات وارد میکردیم هنوز ادامه دهیم و آن را به اتفاقات بعد از برجام هم بسط بدهیم یعنی اگر مثلا بهجای اینکه هر سفری را یک گام به جلو و نزدیک شدن به موفقیت تلقی کنیم به بهانهگیری ادامه بدهیم و سرازیر شدن سرمایهها به داخل کشور و ایجاد اشتغال را به افزایش واردات و وابستگی تعبیر کنیم وضعیت تغییری نخواهد کرد.
اگر بنا را بر این بگذاریم که فقط ما وفادار به انقلاب و وابسته بهنظام هستیم و کسانی که با مدلی متفاوت فکر میکنند خلاف آن هستند نوعی خود تحریمی به وجود خواهد آمد، اتفاقی که آسیبش را همه مردم و کل کشور خواهند دید. باید قبول کنیم که امروز مشکل عمده کشور ما مسائل اقتصادی ومعیشت مردم، آسیبهای اجتماعی رو به افزایش و... است که حل آنها در گروی ورود سرمایههای جدید و ایجاد اشتغال وتوسعه فناوری است.
هیچ ملتی به این مهم دست پیدا نکرده مگر اینکه برای اینکه بتوانند بر مشکلات فائق بیایند همه با یکدیگر همقسم ومتحد شدهاند.
امیدوارم برجام دو که ضامن اجرای برجام یک است با لطف خدا و توجه همه ما تحقق پیدا کند. امیدی که شرط تحققش عبور کردن از خودمان، گذشت و درعینحال فرار از همه منیت ها، خودمحوریها، خودبزرگبینیها و پرهیز از ظن و گمان بد و نگاه نادرست به دیگران است.
البته این را در حاشیه بگویم که فعلاً ما نمیتوانیم به ارزش این اتفاق پی ببریم و بفهمیم که چه فرصت و گوهری به دست آوردهایم. قطعاً تاریخ در مورد این موضوع قضاوت خواهد کرد. من در سفر اخیر شاهد بودم که آقای اولاند خواسته یا ناخواسته اعتراف کرد که آنها در سال 2012 به این نتیجه رسیده بودند که برای حل مشکل هستهای ایران بهزور متوسل شوند، درواقع باید گفت که تمام جهان به این نتیجه رسیده بود اما خدا را شاکریم که انتخاباتی اتفاق افتاد و آقای دکتر روحانی بر سرکار آمد و در کنار ایشان دیپلماتهایی قرار گفتند که توانستند در طراز بزرگترین دیپلماتهای بینالمللی ظاهر شوند و به لطف خدا مسیری طی شد که نتیجه فعلی به دست بیاید.
حالا اگر ما بخواهیم از این فرصت بهدستآمده استفاده کنیم باید گفت که شرایط داخلی بسیار مهم است. درواقع باید سیاستهای داخلی را در جهت برداشتن شکافهای اجتماعی بازتعریف کنیم و تلاش کنیم از همهکسانی که در پی شکست این وحدت هستند و مانع از همگرایی میشوند بپرهیزیم و بین گروههای مختلف سیاسی اتحاد و همبستگی خوبی رقم بزنیم.
باید شعار حضرت امام را که همیشه تاکید داشتند که «اگر شما ضربهای بخورید از خارج نیست و از داخل خودتان است» باور کنیم. البته حالا همه حرف از وحدت میزنند اما باید بدانیم که آنچه واقعاً ما را به هم پیوند میزند عمل به قانون است، قانونی که همه باید به آن توجه کنند. نمیشود که فقط از مردم انتظار توجه به قانون داشته باشیم بلکه باید قوای سهگانه همگی به قانون وفادار باشند و به آن عمل کنند. همین باعث وحدت و همبستگی میشود.
فکر میکنم اگر انتظار داریم که شعار امسال یعنی همدلی و همزبانی دولت به معنای کل حکومت و ملت به معنای همه مردم و طرفداران جمهوری اسلامی علمی شود، باید ابتدا این همدلی و همزبانی در نخبگان سیاسی، مسئولان و مدیران قوا و سران ارشد کشور اتفاق بیفتد و بعدازآن طبیعی خواهد بود که ملت هم به مدیران و مسئولانشان تاسی کنند.
اگر این اتفاق افتاد یعنی برجام دو هم اتفاق افتاده است و ما توانستهایم زمینه را برای استفاده از فرصتی که ایجادشده فراهم کنیم... باید قبول کنیم که تحریمها بیش از آنکه مستقیما تاثیرگذار باشند با فضایی که در دنیا ایجاد کردند باعث شدند که برای ملت و کشور ما محدودیتهای زیادی به وجود بیاید بنابراین در دوران پسا برجام، فضایی که ما در کشور ایجاد میکنیم و انعکاس آن به خارج از مرزها هم میرسد بسیار مهم است. اتفاق خوبی نخواهد افتاد اگر دنیا و مردم خودمان احساس کنند که ما میخواهیم به بحثهای حاشیهای و بیحاصلی که این سی ماه حول محور مذاکرات داشتیم ادامه بدهیم و هنوز درگیر موضوعاتی مانند خندیدن و راه رفتن و دست دادن یا ندادن باشیم و همان اشکالاتی که به مذاکرات وارد میکردیم هنوز ادامه دهیم و آن را به اتفاقات بعد از برجام هم بسط بدهیم یعنی اگر مثلا بهجای اینکه هر سفری را یک گام به جلو و نزدیک شدن به موفقیت تلقی کنیم به بهانهگیری ادامه بدهیم و سرازیر شدن سرمایهها به داخل کشور و ایجاد اشتغال را به افزایش واردات و وابستگی تعبیر کنیم وضعیت تغییری نخواهد کرد.
اگر بنا را بر این بگذاریم که فقط ما وفادار به انقلاب و وابسته بهنظام هستیم و کسانی که با مدلی متفاوت فکر میکنند خلاف آن هستند نوعی خود تحریمی به وجود خواهد آمد، اتفاقی که آسیبش را همه مردم و کل کشور خواهند دید. باید قبول کنیم که امروز مشکل عمده کشور ما مسائل اقتصادی ومعیشت مردم، آسیبهای اجتماعی رو به افزایش و... است که حل آنها در گروی ورود سرمایههای جدید و ایجاد اشتغال وتوسعه فناوری است.
هیچ ملتی به این مهم دست پیدا نکرده مگر اینکه برای اینکه بتوانند بر مشکلات فائق بیایند همه با یکدیگر همقسم ومتحد شدهاند.
امیدوارم برجام دو که ضامن اجرای برجام یک است با لطف خدا و توجه همه ما تحقق پیدا کند. امیدی که شرط تحققش عبور کردن از خودمان، گذشت و درعینحال فرار از همه منیت ها، خودمحوریها، خودبزرگبینیها و پرهیز از ظن و گمان بد و نگاه نادرست به دیگران است.
دیدگاه کاربران
ممکن است این مطالب هم برای شما مفید باشد