سلامت

به گزارش سپیدآنلاین به نقل ازایرنا، ریچارد ویلار، با بیان مشاهدات خود در بیمارستان غزه می گوید: اول یک مصدوم رسید، بعد دو، بعد هشت، بعد 16. بیمارستان ظرف چند ساعت از سکوت به شلوغی گرایید.
او می افزاید: من در تیم جراحی کمیته بین المللی صلیب سرخ در بیمارستان اروپایی غزه در خان یونس کار می کنم و فقط 24 ساعت قبل از آغاز خشونت ها وارد غزه شدم. در حالی که به سوی بیمارستان می رفتیم با خود فکر می کردیم که آیا این آرامش قبل از طوفان است، چرا که خیابان ها واقعاً ساکت بودند. در عمل هیچکس در آن اطراف نبود. البته خبر داشتیم که انتظار می رود اعتراضاتی برپا شود.
جراح کمیته بین المللی صلیب سرخ ادامه می دهد: من در عمرم این همه بیمار را در یک روز ندیده بودم. با اینکه کارکنان خود را برای این موضوع آماده کرده بودند، ولی تعداد بیماران باز هم خیلی بیش از توان آنها بود. البته بعضی نکات واقعاً برجسته بودند.
«کارکنان غیردرمانی هم مشغول نجات جان افراد بودند. من نظافتچی هایی را دیدم که به بهیاران برای رسیدگی به بیماران کمک می کردند. دیدم که مدیران بیمارستان محل خونریزی بیماران را می بندند. حدود 120 تا 130 بیمار فقط در اتا های عمل این بیمارستان درمان می شدند. هر لحظه هم ممکن بود اتوبوسی با 40 مجروح از راه برسد، و ما راهی نداشتیم جز اینکه به آنان رسیدگی کنیم».
ویلار اضافه می کند: احساس می کردم در ساعت اوج تردد به یک ایستگاه متروی پر از جمعیت وارد شده ام که همه مسافرانش نیازمند رسیدگی فوری پزشکی بودند. برخی از زخمی آنها خونریزی داشتند. اگر چه بیمارستان پر از بیمار بود، ولی باز هم عده ای بودند که مسئولیت ساماندهی امور را به عهده بگیرند.
به گفته او، در این شرایط بحرانی، یک مورد خیلی جالب دیدم. بیماری را دیدم که با خونریزی شریان پا وارد بیمارستان شد. خون از شریان او تا سقف می پاشید. ناگهان فردی را دیدم که با دستش محکم شریان او را گرفت تا جانش را نجات دهد. این کار او باعث شد ما بتوانیم رگ را ببندیم.
این جراح اضافه می کند: آن فرد جان کسی را نجات داد و بعد ناپدید شد. من هرگز نخواهم فهمید که چه کسی آن کار را کرد ولی می خواهم از صمیم قلب از او تشکر کنم. این یک عمل پزشکی قهرمانانه بود.
«تا جایی که دیدم هر کس که زنده به بخش جراحی وارد می شد آنجا را زنده ترک می کرد. به همین دلیل از کار با همکارانم افتخار می کنم. قبلاً کسانی را با جراحت گلوله دیده بودم ولی نه این همه. این نهمین یا دهمین ماموریت من با کمیته بین المللی صلیب سرخ بود که در آن بیشترین تعداد مصدومان را در یک روز دیدم».
ویلار ادامه می دهد: فکر می کنم برای کارکنان بیمارستان هم همین طور بود، چون آنها هم می گفتند که این همه بیمار را در یک روز و در یک فاصله زمانی کوتاه ندیده بودند، حتی در گذشته ها. روز حادثه یک چالش بزرگ لجستیکی بود که تیم های حاضر در غزه به خوبی از عهده آن برآمدند. آنها واقعاً باید به خودشان افتخار کنند.
کسانی که با آنها کار می کنم خیلی بااستعداد و متعهد به کارشان هستند.
این جراح ادامه می دهد: در این میان، بیماران نیز توانستند دردی را تحمل کنند که می توانست مرا از پا درآورد. در اینجا به وضوح فقدان منابع و تجهیزات پزشکی به چشم می خورد. آنها مجبورند تجهیزات را به هر شکلی که شده سر هم کنند تا بتوانند جراحی را انجام دهند.
او می گوید: گاهی کارکنان مجبور می شوند از آنتی بیوتیک های نا مناسب استفاده کنند. گاهی باید بدون منابع لازم به کار خود ادامه دهند. اگر بیماری در ناحیه پا گلوله خورده باشد ممکن است شریان اصلی پاره شده و بیمار ظرف چند دقیقه از خونریزی بمیرد. ما باید ابتدا خونریزی را متوقف و سپس شریان را ترمیم کنیم.
« در همه جای دنیا برای این کار از هِپارین استفاده می کنند. استفاده از هپارین یک روش کاملاً معمول در خیلی از کشورها در سراسر جهان است ولی در غزه هپارین یافت نمی شد و این تفاوتی عمده در مسیر درمان مصدومان ایجاد می کرد».
ویلار می افزاید: همکاران من در اینجا به دلیل ورود مستمر بیماران خیلی خسته شده اند. در اصل اولین هجوم مجروحان در روز 10 فروردین بود. اگر خشونتی در این سطح دوباره تکرار شود دیگر خیلی مشکل بتوان از پس آن برآمد، ولی کارکنان اینجا حتماً راهی پیدا خواهند کرد. این کاری است که آنان همیشه انجام داده اند.