سلامت

محمدرضا پورشفیع با تاکیدبر اینکه این شرایط البته در حوزه پژوهش علوم پزشکی و آن هم در کشور ایران، قدری متفاوت است، تصریح کرد: «در کشورهای نظام‌مند، تناسب مستقیمی میان هیات‌علمی‌های مراکز تحقیقاتی با خروجی آن، که همان پیشرفت جامعه علمی است، وجود دارد. اما این ارتباط مستقیم در ایران دیده نمی‌شود. به نحوی که می‌توان گفت به هر اندازه نیرو در خدمت تحقیقات علوم پزشکی کشور باشد، به همان میزان امکان انجام تحقیقات نیز فراهم می‌شود.»
وی ادامه داد: «شاید بیراه نباشد نقل این واقعیت تاریخی که استیوجابز در جلسه‌ای که با رئیس جمهور آمریکا داشت، اعلام کرد که این کشور هر سال به 200 هزار مهندس نیازمند است تا بتواند از طریق فعالیت‌های پژوهشی این افراد، سیر پیشرفت خود را طی کند. به عبارت دیگر از این گفته استیوجابز می‌توان به این نکته مهم پی برد که جامعه بدون داشتن تعداد بالایی از محققان و پژوهشگران، امکان فعالیت ندارد.»
پورشفیع با بیان اینکه این یک واقعیت تلخ است که ایران علاوه‌بر آموزش پزشکی، در زمینه تحقیقات علوم پزشکی نیز با کمبود نیرو مواجه است، خاطرنشان کرد: «واقعیت تلخ‌تر اما این است که اگر نیروهای مورد نیاز حوزه پژوهش را در شرایط فعلی به این بخش اضافه کنیم، مشکل حل نخواهد شد و نتیجه آن یک تناسب بی‌ربط خواهد بود. درواقع پژوهش علوم پزشکی کشور فاقد بودجه لازم و منابع کافی است و از نبود مدیران پژوهشی، رنج می‌برد. در این میان هرچه بر تعداد پژوهشگران اضافه شود، خروجی قابل قبولی نخواهد داشت.»