روزنامه سپید | اخبار 12 | 07 دی 1394 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d8501
در مورد استامینوفن اعتقاد عمومی بر این است که به دلیل افزایش خطر مسمومیت کبدی در شرایط مصرف دوزهای غیرمجاز، باید در تمام بیماران با اختلال عملکرد کبدی از تجویز استامینوفن پرهیز شود. این خطر مستقیما با درصد اشباع سایر راه‌های متابولیک و میزان ذخایر گلوتاتیون احیا(GSH) مرتبط است.
نزدیک به 5درصد از استامینوفن مصرفی توسط آنزیم‌های CYP450 به متابولیت غیرفعال یعنی ان-استیل پی-بنزوکوئینون ایمین (NAPQI)متابولیزه می‌شود. در نتیجه احیای گلوتاتین، ان- استیل- پی- بنزوکوئینون‌ایمین کونژوگه شده و از طریق کلیه در ادرار ترشح می‌شود. در صورت حذف این مرحله، ان-استیل-پی-بنزوکوئینون ایمین تجمع یافته و باعث نکروز سلول‌های کبدی و آپوپتوز می‌شود. معتادان به الکل ممکن است به دلیل سو‌مصرف مزمن الکل دچار القای CYP2E1 شده و در نتیجه سو‌تغذیه سطوح گلوتاتین احیا کاهش یابد. چنین تغییرات فیزیولوژیکی ممکن است باعث شود این بیماران در معرض خطر آسیب کبدی القا شده توسط استامینوفن قرار گیرند. در نتیجه، این نگرانی وجود دارد که تمام مبتلایان به سیروز که سطح GSH پایین دارند، با افزایش خطر مسمومیت کبدی با استامینوفن روبرو شوند. هر چند که در مبتلایان به سیروز نیمه‌عمر استامینوفن طولانی شده است، هیچ مطالعه آینده نگر و طولانی‌مدتی برای ارزیابی ایمنی استامینوفن در این بیماران در دسترس نیست. برخی از مطالعات پیشنهاد کرده اند که آسیب کبدی با دوزهای مجاز استامینوفن نادر است و استامینوفن در بیماران تحت کنترل بیماری مزمن کبدی، تا دوز 4 گرم در روز شواهدی به نفع افزایش فعالیت CYP و حذف بحرانی گلوتاتیون احیا نداشته است. دوز کلی روزانه استامینوفن، 2 تا 3 گرم، در هر دو گروه درمان کوتاه‌مدت و درمان طولانی‌مدت مبتلایان به سیروز تعیین شده است. برخلاف تصور عمومی، استامینوفن داروی ارجح در کنترل درد در اختلال عملکرد کبدی در شرایطی است که در محدوده دوز روزانه مجاز تجویز شود.
منبع:US.Pharmacist
