روزنامه سپید | اخبار 10 | 02 دی 1394 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d7566
ضیاء موحد می‌گوید: «همه ملت‌هایی که در جوار هم هستند از یکدیگر تاثیر پذیرفته‌اند و بر همین مبنا حداقل در حوزه مضمون‌پردازی شعر فارسی و عرب از همدیگر تاثیر گرفته‌اند.» این شاعر و منطق‌دان درباره تاثیرگذاری ادبیات فارسی و عرب بر همچنین عقیده دارد که: «تاثیر این دو زبان بر همدیگر زیاد است. در تاریخ ادبیات می‌بینیم که بسیاری از شاعران ادبیات عرب ایرانی بوده‌اند؛ اما مسئله این نیست؛ چون این طبیعی است که ملت‌های کشورهای مجاور از همدیگر تاثیر پذیرفته باشند، اما در حوزه شعر، مهم بحث زبان و تحولات زبانی است وگرنه شاعران بسیاری مضامین خود را از دیگر شاعران گرفته‌اند.» او نمونه این موضوع را برخی از شعرهای متنبی و سعدی شیرازی دانست و اظهار کرد: «اتفاقاً اخیراً کتابی به اسم «بهارستان سخن» نوشته عبدالحمید آیتی و حکیمه دسترنجی را می‌خواندم که در آنجا شعری از جامی نقل‌شده است که اقلاً سه شعر دیگر شاعران عیناً مضمون این شعر را به خدمت گرفته بود ولی هیچ‌کدام لطافت شعر حافظ را ندارند.»
موحد با اشاره به این‌که شاعران ایرانی بسیاری از مضامین ادبیات عرب را گرفته و با زبان شعری خود آن را پرورده‌اند نمونه بارز این کار را مضامین قرآن کریم دانست و گفت: «شعر آمیزه‌ای از احساس و اندیشه است. همه منتقدان بر این باورند که واقعا نمی توان گفت یک شعر خوب چیست. شعر تجربه شاعر است؛ هر کس شعری می سراید می‌گوید من آن را خلق کرده‌ام که این یک ادعای بزرگ است. یک شعر خوب آن است که احساس در آن به منزله آتش زیر خاکستر باشد و در کلیتش به اندیشه نیز نظر داشته باشد «شعر زیبای «بنی‌آدم اعضای یکدیگرند» سعدی حدیثی از پیغمبر (ص) است که تقریباً همین است. بااین‌حال اصولاً در شعر چیزی که مهم است نه مضمون بلکه زبان و بیان شعری است چون در شعر زبان وسیله خبری نیست، بلکه شیئی هنری است.» او درباره گرفتن وزن عروضی از شعر عربی نیز گفت: «آقای ابوالحسن نجفی در تحقیقاتی که در این زمینه انجام داده به این نتیجه رسیده است که عروض فارسی از ابتدا به‌غلط از روی عروض عربی نوشته‌شده است. چون عروض فارسی با عروض عربی فرق دارد. آقای نجفی در تحقیقات جدید نشان می‌دهد که ما در فارسی حدود ۶۰۰ وزن‌داریم اما عروض عربی بسیار محدود است.»
ایسنا
