متاسفانه مطالعات مستندی که با نتایج آماری مناسب بتوانند بر ایمنی مصرف طولانی‌مدت مهارکننده‌های پمپ پروتون صحه بگذارند، اندک‌اند. از آن کمتر، مطالعات مقایسه‌ای میان گروه‌های مختلف دارویی حذف‌کننده اسید معده هستند. در اغلب تحقیقات موجود، نتایجی به نفع ارتباط میان استفاده از مهارکننده‌های پمپ و شکستگی‌های استخوانی به‌دست آمده؛ اما تعداد مطالعاتی که به همین نتیجه در مورد مصرف آنتاگونیست‌های‌گیرنده هیستامین2 رسیده باشند، بسیار کم هستند.

      یک متاآنالیز در سال 2011 میلادی، نشان داد که در زنان یائسه و مردان همسن آنها مصرف آنتاگونیست‌های‌گیرنده هیستامین2 ، با افزایش خطر شکستگی‌های استخوانی همراه نیست. محققان انگلیسی هم در بررسی بیماران 40 تا 89 ساله دریافتند که خطر شکستگی لگن با مصرف مهارکننده‌های پمپ پروتون بیشتر می‌شود و این اثر کاملا وابسته به دوز داروست. همین میزان خطر وابسته به دوز، در مورد دریافت‌کنندگان آنتاگونیست‌های‌گیرنده هیستامین2 نیز مطرح بود.

      کنترل اسید معده با دوز متوسط دارو یعنی اس امپرازول 40میلی‌گرمی، امپرازول 20میلی‌گرمی، لانزوپرازول 30 میلی‌گرمی، پنتوپرازول 40میلی‌گرمی، رابپرازول 20میلی‌گرمی، سایمتیدین 800میلی‌گرمی، فاموتیدین40میلی‌گرمی، نیزاتیدین300میلی‌گرمی و رانیتیدین300میلی‌گرمی نیز بررسی شد.

     دوزهای بیشتر از مقادیر ذکر شده، دوز بالای دارویی درنظر گرفته شد. همچنین محققان دریافتند که وضعیت سلامت عمومی و بیماری‌های زمینه ای، نقش قابل توجهی در وقوع شکستگی‌های لگن به دنبال مصرف مهارکننده پمپ پروتون و آنتاگونیست‌گیرنده هیستامین2 دارد. جالب آن که در مطالعه مذکور، وضعیت عمومی و بیماری‌های زمینه‌ای مهمترین عامل پیش بینی‌کننده میزان خطر شکستگی لگن در سالمندان تعیین شد.