روزنامه سپید | اخبار 13 | 24 آذر 1394 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d6222
اختلال دوقطبی، وضعیتی است که خود را به روش‌های مختلفی نشان می‌دهد و علایم بسیار متفاوتی دارد، به همین دلیل مورد توجه متخصصان قرار دارد، زیرا اغلب به اشتباه افسردگی تشخیص داده می‌شود. حال به لطف نتایج جدید به دست آمده، محققان یک قدم نزدیک‌تر به روش‌های بیولوژیکی شده‌اند تا اختلال دوقطبی را تشخیص دهند. این نتایج در نشریه Translationa- Psychiatry منتشر شده است.
تیمی از محققین مایوکلینیک، یک سری از پروتئین‌هایی را کشف کرده‌اند که می‌توانند به عنوان مارکرهای تشخیصی اختلال دوقطبی عمل کنند. اگر این مارکرها در بررسی‌های دیگر هم همین عملکرد را از خود نشان دهند، قادر هستند به پزشکان کمک کنند تا اختلالات خلقی را تشخیص دهند. درواقع، در اختیار داشتن یک تست بیولوژیک که بتواند به‌طور بالقوه به تشخیص دقیق اختلال دوقطبی کمک کند، قدم بزرگی است در کار بالین. به این ترتیب، پزشکان قادر خواهند بود بهترین درمان را برای افراد مبتلا که تشخیص بیماری در آنها با مشکل مواجه است، انتخاب کنند.
در این مطالعه، محققان 272 پروتئین مختلف را از 288 نمونه خون بیماران آنالیز کردند. از میان شرکت‌کنندگان، 46 بیمار مبتلا به دوقطبی I افسردگی، 49 بیمار دوقطبی II افسردگی و 52 بیمار هم یونیپلار افسردگی داشتند. این بیماران با گروه کنترلی که اختلال خلقی نداشتند، مقایسه شدند. محققان در بررسی‌های خود متوجه 73 پروتئین مختلف میان گروه‌های بررسی شده شدند، اما نتایج نهایی نشان داد تفاوت معنی‌داری برای 6 پروتئین در افراد مبتلا به دوقطبی افسردگی I در مقابل گروه کنترل وجود دارد.
هرچند این مطالعه برای نخستین‌بار است که تکنولوژی ایمونواسی متعدد با توان بالا را برای تشخیص اختلالات خلقی به کار گرفته، محققان تاکید می‌کنند که نتایج باید در حجم نمونه بالاتر هم تائید شده و اینکه در پیگیری‌های بیشتر مشخص شود چگونه این 6 پروتئین نماینده افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I را منحصرا تشخیص می‌گذارند.
روانپزشکان در حال حاضر برای تشخیص اختلالات دوقطبی به علایم مشاهده شده و ارزیابی بیماران براساس مصاحبه اکتفا کرده و تشخیص را مسجل می‌کنند. نبود مارکر بیولوژیکال برای اختلال‌های دوقطبی یک تضاد کامل با دیگر بیماری‌ها مانند سرطان یا یک حمله قلبی است که می‌توانند با اطمینان نسبتا بالایی تشخیص گذاشته شوند. افتراق میان اختلالات خلقی حیاتی است، زیرا درمان‌ها و داروها برای یک بیمار می‌تواند برای بیمار دیگر که مبتلا به اختلال خلقی دیگری است، نامناسب و حتی خطرناک باشد.
منبع: Medical daily
