ابتلای هزاران نفر در آسیا به تب دنگی، نظام‌های بهداشتی این قاره را دچار مشکل کرده است و یک‌بار دیگر زنگ خطری را به‌صدا درآورده که باید آماده بروز ناگهانی بیماری‌های کشنده بود.

فیلیپین، میانمار، مالزی، تایوان و ویتنام از جمله کشورهایی هستند که بیماری‌های ناقل پشه در آنها شیوع بالایی دارد، ضمن آنکه، پایتخت هند، دهلی‌نو، بدترین شیوع دنگی در 20 سال اخیر را تجربه کرده است.

       کارشناسان می‌گویند، بیمارستان‌های این کشورها مملو از بیمارانی است که با علائم تب بالا، تهوع و درد مفاصل در جست‌وجوی بهبودی هستند.

       براساس اعلام سازمان جهانی بهداشت، دنگی از بین بیماری‌های مناطق حاره سریع‌ترین شیوع را دارد. این بیماری ویروسی درمان خاصی ندارد و از مبتلایان خواسته می‌شود، استراحت کنند، مایعات فراوان بنوشند و برای پایین آوردن تب و تسکین درد مفاصل دارو مصرف کنند.

       کارشناسان سلامت عقیده دارند، شیوع گسترده تب دنگی، مانند آنچه امروز شاهد آن هستیم، بر نظام‌های سلامت اثر بزرگی دارند. افراد مبتلا از علائم بسیار جدی رنج می‌برند و برای پیشگیری از پیچیده‌تر شدن وضعیتشان باید هرچه زودتر درمان شوند.

       سرعت شیوع دنگی برخی بیمارستان‌ها را با شرایط دشواری روبه‌رو کرده است؛ خانواده‌هایی هستند که مجبورند بیمار خود را برای درمان از این بیمارستان به آن بیمارستان ببرند.

       دنگی در دهه 1950، فقط چند کشور را گرفتار کرد اما امروز با شیوع در بیش از 125 کشور از آمار شیوع مالاریا هم پیشی گرفته است.
منطقه آسیا پاسیفیک با آب‌وهوای گرم و شرجی که شاهد سیل‌های متناوب و مرتبط با تغییرات آب‌وهوایی بوده، مناسب‌ترین بستر برای رشد پشه دنگی را فراهم آورده است.