دارودرمانی تهوع و استفراغ

روزنامه سپید   |   اخبار 13   |   27 دی 1395   |   لینک خبر:   sepidonline.ir/d48745

آنتی‌هیستامین‌ها اثر ضداستفراغی خود را به‌دلیل دارا بودن ویژگی‌های آنتی موسکارینیک اعمال می‌کنند. بیشتر اثربخشی آنها، در پیشگیری از تهوع و استفراغ است؛ به‌خصوص در مورد علل وستیبولار نظیر بیماری حرکت. شایع‌ترین عوارض آنتی‌هیستامین‌ها، آنتی کولینرژیک بودن آنهاست.
فنوتیازین‌ها، اثر مرکزی بر گیرنده‌های دوپامین دارند. آنها برای درمان اپیزودهای با شدت متوسط تا شدید تهوع و استفراغ مرتبط با بیماری حرکت، تهوع و استفراغ پس از جراحی و میگرن به کار می‌روند. عوارض جانبی این گروه دارویی عبارتند از؛ خواب‌آلودگی و اثرات اکستراپیرامیدال. بوتیزوفنون‌ها، برای درمان تهوع و استفراغ پس از جراحی و تهوع و استفراغ پیش از شروع کموتراپی کاربرد دارند. بوتیزوفنون‌ها (نظیر ‌هالوپریدول)، مکانیسم اثر و عوارض ناخواسته‌ای مشابه فنوتیازین‌ها دارند.
آنتاگونیست‌های 5HT3، گیرنده‌های سروتونین را به‌طور مرکزی و محیطی آنتاگونیزه می‌کنند. در سیستم اعصاب محیطی، گیرنده‌های 5HT3 تحریک واگال مدولا را هدف قرار داده و باعث تهوع و استفراغ می‌شوند. بلوک اختصاصی و مهار مرکزی و محیطی گیرنده‌های HT35، این داروها را در کنترل اشکال مختلف تهوع و استفراغ کاربردی کرده است.
پروکینتیک‌ها (نظیر بنزامیدها)، به‌طور مرکزی گیرنده‌های دوپامین را آنتاگونیزه می‌کنند و اثرات مرکزی و محیطی دارند. اثرات پروکینتیک آنها در انواع مختلف تهوع و استفراغ (نظیر گاستروپارزی)، کاربرد دارد. متوکلوپراماید در کشور آمریکا در جایگاه اول به کار می‌رود، زیرا دومپریدون فقط به صورت ترکیبی و تحت شرایط خاصی قابل استفاده است. دومپریدون، نفوذ بسیار کمی به درون سدخونی‌مغزی دارد و در نتیجه عوارض ناخواسته مرکزی کمتری (نظیر دیسکینزی تاخیری و اثرات اکستراپیرامیدال) ایجاد می‌کند. متوکلوپراماید چون به صورت مرکزی آنتاگونیسم گیرنده‌های دوپامین است، عوارض جانبی متعددی نظیر دیستونی، دیسکینزی، آکاتیزیا و هایپرپرولاکتینمی دارد.
منبع: PRNewswire