روزنامه سپید | اخبار 12 | 17 آبان 1395 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d45510
سپید: آکنه روزاسه، یک اختلال پوستی است که معمولا در بیماران 50-30 سال دیده می‌شود. این بیماری التهابی مزمن، ابتدا بخش‌های مرکزی صورت را درگیر می‌کند. اتیولوژی آکنه روزاسه نامشخص است؛ اما تئوری‌های مختلفی وجود عوامل باکتریال غیرمشخض یا عفونت‌های قارچی در فولیکول مو و تغییرات یائسگی را مقصر می‌دانند.
وسکولار روزاسه معمولا پس از مواجهه با آب و هوای سرد رخ می‌دهد. در پاسخ به چنین شرایطی، جریان خون در بخش سطحی پوست افزایش‌یافته و باعث اریتم و در مراحل پیشرفته‌تر تلانژکتازی پایدار می‌شود. در این دوران نیمی از بیماران درگیری چشمی(شامل کونژکتیویت خفیف، بلفاریت و نشانگان چشم خشک و در موارد شدیدتر، کراتیت و زخم قرنیه) پیدا می‌کنند. بیماران در مرحله دوم روزاسه اغلب با تلانژکتازی و پاپول‌های پایدار و پوسچول روی ضایعات قرمز رنگ مراجعه می‌کنند. هایپرپلژی غدد سباسه و بافت همبندی باعث ایجاد یک بینی بزرگ، قرمز و ورم کرده (رینوفیما) می‌شود که معمولا در مردان بالای 40 سال گزارش می‌شود.
هدف اصلی درمان آکنه روزاسه در بیمار، تشخیص عامل ایجاد‌کننده بیماری است. مشابه آکنه ولگاریس، این بیماران نیز باید از محلول‌های شستشوی هایپوآلرژیک استفاده کنند تا تحریک پوستی به حداقل برسد. درمان خط اول باید شامل یک داروی موضعی باشد. در بیمارانی که علائم چشمی دارند، آنتی‌بیوتیک‌های چشمی نیز لازم است. مترونیدازول، سدیم سولفاستامید همراه با سولفور و آزلائیک اسید گزینه‌های درمانی موجود هستند. کلیندامایسین موضعی یک آلترناتیو موثر در بیمارانی است که نمی‌توانند مترونیدازول را تحمل کنند. مکانیسمی که از طریق آن مترونیدازول باعث بهبود التهاب می‌شود نامشخص است. سدیم سولفاستامید همراه با سولفور و آزلائیک اسید نیز بیشتر اثرات ضدالتهابی اعمال می‌کنند تا اثرات ضدباکتریال. پس از 2 هفته، دوز دارو باید 50 درصد کاهش یافته و پس از 6 هفته قطع شود. ادامه درمان با داروی موضعی توصیه می‌شود.
منبع: PRNewswire
