روزنامه سپید | اخبار 2 | 09 آبان 1395 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d44998
سعید حجاریان، چهره شاخص جریان اصلاحات، اخیرا در گفت‌وگویی با نشریه دانشجویی «سیاه مشق» به تحلیل فضای کنونی جامعه ایران و روابط جریان اصلاحات با جنبش دانشجویی پرداخته که نکات مهم آن، از این قرار است:
جنبش دانشجویی کم‌وبیش تا سال ۸۸ فعال بود. از سال ۸۸ به بعد دانشجویان عقب نشستند؛ اما در برخی دانشگاه‌ها مانند دانشگاه تهران دانشجویان کم‌وبیش فعال بودند.
شعار «عبور از خاتمی» را دانشجویان برای اولین بار بیان کردند. خاتمی نسبت به دانشگاهیان جبهه راست‌تری داشت و دانشگاه سمت‌وسوی چپ‌گرایی داشت. این شعار از دانشگاه آغاز شد. به یاد دارم که همان موقع جز اینکه شعار عبور از خاتمی سر دادند، عده‌ا‌ی از دانشگاهیان به دنبال جریان شش میلیون امضاء رفتند. آن عمل به دید بنده تندروی بود. در آن زمان مقاله‌ای با عنوان «کلیک، کلیک، بنگ، بنگ» نوشتم که تمامی نظراتم را آنجا بیان کردم.
تحکیم و مشارکت جلسات متعددی داشتند. یک مشکل این بود که ما در آن زمان یک شاخه دانشجویی در دانشگاه داشتیم که حق خودمان می‌دانستیم. اما تحکیم با آن مسئله داشت. البته تعدادی از دانشجویان تحکیمی آمدند و با ما فعالیت کردند. مسئله دیگر این بود که تحکیم بر این عقیده بود که هر حزبی «دولت‌ساز» است و ما حزب «دولت‌ساخته». اعضای تحکیم ما را محافظه‌کار می‌‌دانستند.
برخی بر این عقیده بودند که اصلاحات مطالبات دانشجویان را پاسخ نداده است. بحث بر سر مطالبه‌گری بود. آقای خاتمی هم گفتند «من می‌روم؛ انشاءالله بهتر نصیبتان بشود» آقای خاتمی رفتند. اوضاع بهتر شد؟
اولین کسی که از دانشگاه اخراج شد، من بودم. حتی قبل از آقای کدیور و سروش. اما ارتباطم با بچه‌ها قطع نشد. دولت که ابزار زیادی نداشت. مشارکت هم تلاشش را کرد و در موضوع انشقاق تحکیم خیلی تلاش کرد و هر کاری که از دستش برمی‌آمد انجام داد؛ اما فروپاشی وسیع‌تر بود.
گاهی این جنبش خمود است. جنبشی وجود ندارد و در حال حاضر نیز جنبشی وجود ندارد. دانشجویان می‌خواهند بروند دنبال کار، تحصیل و آینده؛ شرایط اجتماعی فرق دارد. جامعه داریم تا جامعه. الان سرگرمی‌های بسیاری وجود دارد. ارتباطات افراد مجازی شده است. قبل‌تر‌ها این شرایط وجود نداشت. دانشجویان ساعت‌ها در روز باهم حرف می‌زدند. اطلاعات دقیق ردوبدل می‌شد. این ارتباط‌‌های مجازی به جنبش دانشجویی بسیار ضربه زده است. این نوع ارتباطات فقط مناسب میتینگ‌های دهه هشتادی‌ها است که در پاساژ کوروش جمع شوند یا برای جنبش‌های غیرسیاسی مانند پاشایی تجمع کنند. روابط مجازی به درد فعالیت و کار جدی نمی‌آید و در ایران باعث گستگی زیاد در ارتباطات رودررو شده است.
فعالیت‌های متولدین دهه‌های ۷۰ و ۸۰ بیشتر هیجان‌های عاطفی است. اطلاعات و تاریخ گذشته و حال باید از طریق نسل قبل‌تر به آنها برسد. تا جایی که اطلاع دارم کارهای بسیارمحدودی توسط آقای عبدی در تهران و یک کار دیگر در تبریز صورت گرفته است.
