روزنامه سپید | اخبار 12 | 18 مهر 1394 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d4407
Medscape: داده‌های جدید پیشنهاد می‌کنند، پروتئین‌های مرتبط با چاقی، یعنی آدیپونکتین و رزیستین، که هردو آدیپوکین هستند، می‌توانند بیومارکرهای جدیدی برای دردهای حاد مرتبط با شدت میگرن، همچنین پاسخ به درمان، باشند. نتایج این مطالعات در نشست سالانه آکادمی آمریکایی مدیریت درد 2015 ارایه شد.
از آنجا که چاقی یک عامل خطر قابل اصلاح شناخته شده برای بروز میگرن است، محققان به دنبال آن بودند که درک بهتری از راه‌‌هایی پیدا کنند که در میگرن و چاقی همپوشانی دارند. آدیپوکینها که به‌طور قابل توجهی از بافت چربی ترشح شده و نقش مهمی در هومئوستاز انرژی و التهاب دارند، امروزه به مرکز توجه تحقیقات در زمینه میگرن تبدیل شده‌اند. مطالعات اولیه افزایش قابل توجه سطح آدیپونکتین را با گرسنگی، که از محرک‌های اصلی میگرن محسوب می‌شود، نشان می‌دهند. گرسنگی دومین محرک شایع میگرن در مردان و سومین علت شایع تحریک بروز میگرن در زنان است. در یک مطالعه مقدماتی که نگاه دقیق‌تری به این موضوع داشته، محققان سطح سرمی بیشتر آدیپونکتین را میان بیماران مبتلا به میگرن مزمن و اپیزودیک، در مقایسه با گروه کنترل، یافتند. این موضوع در یک مطالعه بزرگ‌تر هم تائید شد.
برای درک بهتر ارتباط و همبستگی سطح آدیپونکتین با درجات شدت میگرن و اینکه پاسخ درمانی این سطح را تعدیل می‌کند یا خیر، محققان تغییرات سطوح پروتئین را در طول دوره بیماری ارزیابی کردند. این مطالعه کوچک، بزرگ‌ترین مطالعه طولی مرتبط است که تا به حال در مورد میگرن انجام شده است. در این مطالعه، از 34 بیمار مبتلا به میگرن، در حین بروز حمله حاد، نمونه خون گرفته شد. سپس، به صورت تصادفی به دو گروه دریافت کننده سوماتریپتان/ناپروکسن سدیم یا پلاسبو تقسیم شدند. در نهایت، چندین‌بار با فواصل مشخص هم در طول دوره درمان از آنها نمونه خون مجدد گرفته شد.
نتایج به دست آمده، همبستگی و ارتباط قابل توجهی را میان سطوح آدیپونکتین و شدت درد یافتند. به عبارت دیگر، به ازای هر یک واحد افزایش در سطح بعضی از این آدیپوکینها، افزایش در خط سیر درد میگرنی هم دیده شد.
زمانی که افراد پاسخ دهنده به درمان با غیرپاسخ‌دهنده‌ها مقایسه شدند، تفاوت‌های قابل توجهی در سطوح آدیپونکتین دیده شد: پاسخ‌دهنده‌ها کاهش شدیدی در سطح آدیپونکتین داشتند، در حالی که، غیرپاسخ دهنده‌ها، 30، 60 و 120 دقیقه پس از درمان، با افزایش در سطح آدیپونکتین مواجه شدند. سطوح رزیستسن، دیگر آدیپوکین بررسی شده، نیز در پاسخ دهنده‌ها به درمان، در مقایسه با غیرپاسخ دهنده‌ها، کاهش داشت که تا 120 دقیقه پس از درمان هم این روند کاهش، ادامه داشت. در مقابل، سطح لپتین (از دیگر آدیپوکینها) در هر دو گروه، ثابت و بدون تغییر باقی ماند.
