روزنامه سپید | اخبار 16 | 10 مهر 1395 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d43505
سپید: همسرحسین دهلوی، نوازنده و آهنگساز پیشکسوت در روز تولد او گفت: «آدم دلش می‌خواهد افرادی مانند حسین دهلوی جاودانه باشند؛ اما به هر حال، مریضی و پیری وجود دارد.» سوسن اصلانی، سنتورنواز اظهار کرد: «گاهی به‌خاطر مساعد نبودن شرایط و حمایت نشدن، هنرمندان به این وضعیت درمی‌آیند. مردان تحمل‌شان از زنان کمتر است و حالت افسردگی پیدا می‌کنند.» او با اشاره به این‌که خانواده‌اش برای استاد دهلوی جشن تولد ۸۹سالگی او را گرفته‌اند، بیان کرد: «ایشان سال‌هاست که دچار بیماری آلزایمر شده‌اند و حتی من را نمی‌شناسند. وضعیت استاد از نظر جسمی بد نیست، اما نسبت به قبل ضعیف‌تر شده است.» این سنتورنواز در پاسخ به این پرسش که از مسوولان در زمینه وضعیت همسرش چه انتظاری دارد؟ گفت: «من مدت‌هاست که از مسوولان درخواستی ندارم. تنها جایی که به ما لطف و محبت دارد، موسسه هنرمندان پیشکسوت است. من به خانه موسیقی نیز کاری ندارم و خودم و بچه‌هایم به استاد دهلوی رسیدگی می‌کنیم.»
حسین دهلوی در سال ۱۳۰۶ در تهران به دنیا آمد. او آموزش موسیقی را از پنج سالگی نزد پدرش، معزالدین دهلوی که از شاگردان علی‌اکبر شهنازی بود، آغاز کرد و در ۹ سالگی با تشویق مادرش به ساز ویلن علاقه‌مند شد. دهلوی در سال ۱۳۳۹ از هنرستان عالی موسیقی در رشته آهنگسازی فارغ‌التحصیل شد. او در دوره هنرستان با همکاری ابوالحسن صبا ارکستر شماره یک هنرهای زیبا را راه‌اندازی و تعدادی از آثار صبا را برای ارکستر تنظیم کرد. پس از درگذشت استاد صبا در سال ۱۳۳۶، رهبری این ارکستر که بعدا ارکستر صبا نامیده شد، به دهلوی واگذار شد و شاخه‌های ۲، ۳ و ۴ هم به آن افزوده شد. این ارکسترها از زمان گشایش تلویزیون ایران در سال ۱۳۳۷ به‌صورت هفتگی در تلویزیون به اجرای برنامه پرداختند. حسین دهلوی در سال ۱۳۴۱ به ریاست هنرستان موسیقی ملی برگزیده شد و تا فروردین ۱۳۵۰ این سمت را عهده‌دار بود. او خود در دوره دوم هنرستان رشته‌های تئوری موسیقی ایران، تلفیق شعر و موسیقی، فرم موسیقی ایران، هارمونی و ارکستر را آموزش می‌داد. در این سال، وی برای سفر دو ساله مطالعاتی به آلمان و اتریش رفت. یکی از مهم‌ترین آثار حسین دهلوی کتاب «پیوند شعر و موسیقی آوازی» است که حاصل بیش از ۴۰ سال تجربه او در تلفیق موسیقی با شعر است و جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی را به‌دست آورد.
آخرین کوشش او در زمینه کارهای جمعی موسیقی ملی، پایه‌گذاری ارکستر مضرابی است که با همکاری ۶۶ نفر از نوازندگان سازهای مضرابی ایرانی تشکیل شد و در سال ۱۳۷۲ روی صحنه رفت.
