روزنامه سپید | اخبار 12 | 01 شهریور 1395 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d41336
اینکه آیا بهتر است بیماران تحت درمان با وارفارین با INR پایدار، از روی این دارو به داروهای آنتی‌کوآگولانت جدیدتر سوق داده شوند یا نه، تصمیم‌گیری دشواری است.
مطالعه‌ای که در آخرین شماره جاما به چاپ رسیده، اطلاعات تازه‌ای در این زمینه ارائه می‌دهد. محققان از مرکز پزشکی دانشگاه دوک، مطالعه‌ای ترتیب دادند تا بررسی کنند که آیا در بیمارانی که با مصرف وارفارین سطوح INR پایدار دارند، در طول زمان خطر وقوع سکته‌مغزی به دنبال فیبریلاسیون دهلیزی کاهش می‌یابد یا خیر.
نویسنده مقاله تاکید می‌کند: «در مورد اینکه بیمارانی که قبلا روی درمان با وارفارین تحت کنترل بودند، باید به رژیم‌های آنتی کوآگولانت خوراکی غیرویتامینK سویچ شوند یا نه، نظرات ضد‌ونقیض است. باید دید که بیماران دریافت‌کننده وارفارین با INR پایدارINR شان در درازمدت پایدار می‌مانند یا نه.»
وارفارین در مقایسه با آنتی کوآگولانت‌های خوراکی غیرویتامینK، تداخلات متعددی با داروهای مختلف و چندین نوع ماده غذایی دارد. داروهای جدیدتر، نیازی به مانیتورینگ خونی دارو ندارند و اثربخشی و ایمنی مشابه و حتی بهتری در مقایسه با وارفارین دارند؛ اما هزینه آنها بیشتر است. برای این مطالعه، محققان اطلاعات به دست آمده از یک ثبت آینده‌نگر روی بیماران با فیبریلاسیون دهلیزی در 176 کلینیک، شامل 3749 بیمار دریافت‌کننده وارفارین را با 3 یا تعداد بیشتری INR در 6 ماه اول و 6 INR دیگر طی 6 ماه بعدی بررسی کردند. شرکت‌کنندگان به‌طور متوسط 75 سال داشتند و در ژوئن 2010 میلادی تا آگوست 2011 وارد مطالعه شدند. این بیماران برای مدت 3 سال تحت‌نظر بودند. نتایج نشان داد که بیماران با INR پایدار طی 6 ماه اول، 34 درصد طی یک سال آتیINR پایدار داشتند.
منبع: PRNewswire
