روزنامه سپید | اخبار 8 | 18 مرداد 1395 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d40362
درمان همزمان کشیدن دندان و جایگزینی آن با ایمپلنت، یک تئوری است که در ایران هم انجام شده و ما از جراحی آن تصویربرداری کردیم. تلاشی که در این زمینه وجود دارد، کاهش مدت زمان درمان است. در حالت عادی پس از کشیدن دندان یا ایمپلنت دو تا سه ماه طول می‌کشد تا ایمپلنت جدید جایگزین شود و این موضوع بیمار را مشکل ایجاد می‌کند.
اگر ما بتوانیم در افرادی که هیچ‌گونه سابقه بیماری سیستمیک مثل دیابت و عفونت‌های لثه‌ای ندارند، با تکنیک‌های بدون ضربه پس از کشیدن دندان ایمپلنت را کاشت کنیم این عمل ممکن و موثر خواهد بود. منظور از تکنیک‌های بدون ضربه این است که استخوان فک هیچ صدمه یا ترومایی نداشته باشد و بدون ترک باقی بماند. عمل برداشت دندان باید با نهایت دقت و آهستگی انجام بگیرد و خود ایمپلنت هم با احتیاط بسیار زیادی روی استخوان و اطراف لثه کار گذاشته شود. حساسیت این کار به این دلیل است که لثه همان زمان از دندان جدا شده و بسیار آسیب‌پذیر است.
قرار دادن چنین ایمپلنتی در پایه‌ای با این میزان از حساسیت، مستلزم این است که ما فضای اطراف ایمپلنت را با مواد مختلف پر کنیم تا کمترین آسیب به لثه و استخوان فک وارد شود. بنابراین استفاده از زیست‌ماده‌ها در کاشت ایمپلنت می‌تواند کاربرد فراوانی برای ما داشته باشد. جایگزینی ایمپلنت با یک روش مشخص در حفره دندان کشیده شده و استفاده از زیست‌ماده‌ها کار اصلی است که ما تلاش داریم تا به دندان‌پزشکان و جراحان لثه آموزش دهیم. اگر این کار به خوبی و بدون عارضه انجام بگیرد، به راحتی سه تا چهار ماه بعد از کاشت پایه، می‌توان پروتز را روی آن قرار داد. منظور از عارضه هم بروز عفونت و درد و حساسیت لثه پس از دریافت پایه ایمپلنت است. برخی از بیماران هم به مواد اطراف لثه واکنش و حساسیت نشان می‌دهند و تا دندان‌پزشک پایه را جدا کند و حساسیت برطرف شود، مدت زمان زیادی باید طی شود.
با این همه، اگر این کار روی بیماران به درستی انجام بگیرد، زمان درمان و جاگذاری دندان را روی ما سه تا چهار ماه جلوتر می‌اندازد و دیگر لازم نیست منتظر جوش خوردن استخوان فک و کاشت پایه و بعد پروتز باشیم.
از مزایای این روش این است که ما یک جراحی کمتر روی بیمار انجام داده‌ایم و همین باعث شده است تا فشار کمتری روی لثه‌ها و استخوان وی اعمال شود. در حالت عادی و کنونی، بیمار یک بار دندان اصلی خود را می‌کشد و دو ماه بعد پس از بی‌حسی مجدد لثه ایمپلنت را جایگذاری می‌کند. هم درد بیشتری دارد و هم هزینه بیشتری متحمل می‌شود. از سوی دیگر، با این روش از تحلیل استخوان هم پیش‌گیری کرده‌ایم و فضای خالی لثه بلافاصله پر می‌شود.
البته این کار معایبی هم دارد. برای مثال ما نمی‌توانیم این روش را روی بیماری پیاده کنیم. بیمارانی که سن بیشتری دارند و به پوکی استخوان مبتلا هستند، نباید با این روش جایگذاری ایمپلنت داشته باشند. همچنین برخی از افراد به صورت ژنتیکی قدرت ترمیم کمتری دارند و زخم‌های آنان دیرتر بهبود پیدا می‌کند. برای این افراد نیز یا باید از روش معمولی استفاده کرد و بعد از پیوند استخوان و ترمیم کامل فک و لثه پروتز در جای خودش قرار بگیرد.
باید اشاره کرد این کار تنها به لحاظ درمانی به نفع بیمار است وگرنه تفاوت چندانی در هزینه ندارد و بیمار در این روش هم درد کمتری متحمل می‌شود و هم مراجعه کمتری به دندان‌پزشک خواهد داشت.
امیرحسین شایگان
جراح و متخصص لثه، فلوشیپ ایمپلنت‌های دندانی
