روزنامه سپید | اخبار 13 | 29 تیر 1395 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d39042
افرادی که مبتلا به عدم‌تحمل لاکتوز هستند، قادر نیستند قند موجود در شیر را با نام لاکتوز کاملا هضم کنند. نتیجه این وضعیت، ایجاد اسهال، نفخ و گاز پس از خوردن یا نوشیدن محصولات لبنی است. این وضعیت که سوء‌جذب لاکتوز هم نامیده می‌شود، اغلب بدون ضرر است اما علایمی که ایجاد می‌شود، ناراحت کننده هستند.
در حال حاضر، 3 نوع از عدم تحمل لاکتوز شناسایی شده و عوامل مختلفی در پس‌زمینه هر نوع از آن، باعث بروز عدم تحمل لاکتوز می‌شوند. دو مورد از آن در شماره قبل توضیح داده شد و اینک موارد دیگر.
عدم تحمل مادرزادی یا تکاملی: در موارد نادری، امکان دارد نوزادانی که متولد می‌شوند، به طور کامل فاقد فعالیت آنزیم لاکتاز باشند. این اختلال از نسلی به نسل دیگر و به صورت اتوزومال مغلوب به ارث می‌رسد. بدین معنا که، هم مادر و هم پدر، هر دو باید واریانت ژنی مشابهی را به کودک خود منتقل کنند تا کودک دچار این اختلال شود. نوزادان نارس ممکن است دچار عدم تحمل لاکتوز شوند، زیرا سطح آن در بدنشان کافی نیست.
عوامل ایجادکننده
عواملی که می‌توانند شما یا کودکتان را بیشتر در معرض این اختلال قرار دهند، عبارتند از:
افزایش سن: عدم تحمل لاکتوز اغلب در دوران بزرگسالی پدیدار می‌شود. این وضعیت در نوزادان و کودکان یافته ناشایعی است.
نژاد: عدم تحمل لاکتوز در آفریقایی‌ها، آسیایی‌ها، اسپانیایی‌ها و آمریکایی‌های هندی‌تبار بیشتر دیده می‌شود.
تولد زودرس: نوزادانی که به صورت نارس متولد می‌شوند، ممکن است با کاهش سطح لاکتاز روبه‌رو باشند، زیرا تا سه ماهه سوم بارداری، روده کوچک آنها هنوز سلول‌های تولید کننده لاکتاز را ندارد.
بیماری‌هایی که روده کوچک را تحت تاثیر قرار می‌دهند: مشکلات روده کوچک که می‌تواند باعث عدم تحمل لاکتوز شود، عبارتند از رشد بیش از حد باکتری، بیماری سلیاک و بیماری کرون.
درمان‌های خاص سرطان: اگر شما تحت رادیوتراپی برای درمان سرطان ناحیه شکم هستید یا دچار عوارض روده‌ای در اثر شیمی‌درمانی شده‌اید، در معرض خطر بالای ابتلا به عدم تحمل لاکتوز قرار دارید.
تست‌ها و تشخیص
زمانی که پزشک براساس علایم و شواهد و همچنین پاسخ مثبت درمانی به کاهش مقدار مواد لبنی در رژیم غذایی روزانه، به وجود این اختلال شک می‌کند، می‌تواند تشخیص خود را با یک مورد یا بیشتر از تست‌های زیر تائید کند:
تست تحمل لاکتوز: این تست واکنش بدن شما را به مایعی که حاوی مقادیر زیادی لاکتوز است، اندازه‌گیری می‌کند. 2 ساعت پس از نوشیدن مایع، از شما تست خونی گرفته می‌شود تا مقدار گلوکز در جریان خون اندازه‌گیری شود. اگر سطح گلوکز در خون افزایش نیافته باشد، بدان معناست که بدن نتوانسته آن را هضم و جذب کند.
تست هیدروژن تنفسی: در این تست نیز شما باید مایعی را که حاوی سطوح بالای لاکتوز است، بنوشید. سپس، پزشک مقدار هیدروژن را در تنفس شما در فواصل منظمی اندازه‌گیری می‌کند. در حالت طبیعی، هیدروژن بسیار اندکی قابل تشخیص است. اما اگر بدن نتواند لاکتوز را هضم کند، وارد روده بزرگ شده و تخمیر می‌شود. به این ترتیب، هیدروژن و دیگر گازها آزاد خواهند شد. این گازها به‌وسیله روده جذب و درنهایت وارد هوای بازدمی می‌شود. اگر مقدار هیدروژن هوای بازدمی در طول تست تنفسی بیش از حد نرمال باشد، نشان دهنده آن است که بدن شما نتوانسته لاکتوز را به طور کامل هضم و جذب کند.
تست اسیدیتی مدفوع: برای کودکان و نوزادانی که نمی‌توانند تحت تست‌های دیگر قرار گیرند، تست اسیدیتی مدفوع ممکن است استفاده شود. تخمیر لاکتوز هضم نشده باعث تولید
اسید لاکتیک و دیگر اسیدها می‌شود که در نمونه مدفوع قابل ردیابی هستند.
منبع: Choosing Wisely
