روزنامه سپید | اخبار 12 | 21 تیر 1395 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d38353
در حال حاضر دستورالعمل کاربردی برای درمان عفونت‌های شنت وجود ندارد. هرچند که برداشتن وسیله آلوده، جایگزین کردن یک درن بطنی خارجی، کشت و درمان با آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی یا داخل بطنی از جمله گزینه‌های درمانی موثر هستند. توصیه برای درمان تجربی عفونت دستگاه عصبی مرکزی عبارت است از ترکیب وانکومایسین وریدی همراه با یک آنتی‌بیوتیک با قابلیت پوشش خوب گرم منفی‌ها نظیر سفپیم، سفتازیدیم، سفوتاکسیم یا مروپنم. قدرت یک دارو در نفوذ به مایع مغزی-نخاعی و نیز فعال بودن آنتی‌بیوتیک در برابر باکتری‌ها در انتخاب آنتی‌بیوتیک دخیل‌اند. در مورد شنت‌های بطنی-پریتونئال، بخش بیرونی شنت درون فضای پریتونئال قرار گرفته و بیشتر مستعد آلوده شدن به باکتری‌های گرم مثبت است، اضافه کردن جنتامایسین در این موارد خالی از فایده نیست. در بیماران مقاوم به درمان با وانکومایسین، لینزولاید 10 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن هر 8 ساعت یکبار به اندازه مونوتراپی در گروه کودکان مفید دانسته شده است. اضافه کردن ریفامپین نیز به‌دلیل نفوذ آن به دستگاه عصبی مرکزی گزینه مناسبی است. طول مدت درمان آنتی‌بیوتیکی بستگی به روند جراحی انجام شده، نوع شنت و پاتوژن مقصر در عفونت شنت دارد. در یک مطالعه، طول مدت درمان از 4 تا 47 روز تعیین شده است. به‌طور اخص، دوره درمانی 7 تا 10 روزه توصیه شده است. در مورد عفونت با گرم منفی‌ها، دوره های طولانی‌تر درمان (10 تا 14 روزه) مناسب‌تر است. در مورد عفونت‌های پیچیده یا مقاوم به درمان شنت، پزشکان باید تزریق داخل بطنی یا اینتراتکال آنتی‌بیوتیک را با هدف ایجاد اثربخشی بیشتر بر باکتری‌های داخل دستگاه عصبی مرکزی درنظر داشته باشند. در این قیبل موارد، وانکومایسین و جنتامایسین توصیه شده‌اند.
منبع: US.Pharmacist
