روزنامه سپید | اخبار 8 | 08 مهر 1393 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d37456
عفونت محل عمل جراحی از عوارض هر نوع جراحی به شمار می‌رود که دانستن نحوه تشخیص و درمان صحیح آن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. با توجه به افزایش روزافزون مقاومت‌های آنتی‌بیوتیکی و به خصوص افزایش شیوع عفونت با استافیلوکوک‌های مقاوم به متی‌سیلین، نیاز به تغییر دستورالعمل‌های قدیمی‌تر موجود به شدت احساس می‌شود. در شماره گذشته، قسمت نخست راهنمای جدیدی را که روزآمد شده توسط جامعه متخصصان عفونی ایالات متحده در سال 2014 است، از نظر گذراندیم. در ادامه به دیگر جنبه‌های این درمان پرداخته می‌شود.
ارزیابی و درمان پیومیوزیت
ام‌آر‌آی روش تصویربرداری انتخابی در تشخیص این عارضه به شمار می‌رود. اگرچه در صورت عدم دسترسی به ام‌آر‌آی می‌توان از
سی‌تی اسکن یا سونوگرافی نیز سود جست. نمونه‌گیری از خون و محتویات آبسه برای انجام کشت از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بوده و انجام آن به‌شدت توصیه می‌شود. درمان امپریک با ونکومایسین آغاز شده و در صورت حضور ترومای نافذ به عضله یا ضعف ایمنی در بیمار، یک داروی موثر علیه باسیل‌های گرم منفی روده‌ای نیز به رژیم درمانی اضافه می‌شود. در مواردی که عامل ایجاد پیومیوزیت، استافیلوکوک حساس به متی‌سیلین گزارش شود، درمان با سفازولین یا یک پنی‌سیلین موثر بر استافیلوکوک مانند نفی‌سیلین یا اگزاسیلین صورت می‌گیرد. کانون‌های تجمع چرک و ترشحات باید هرچه زودتر تخلیه شوند. در صورت ادامه باکتریمی در بیمار، باید تصویربرداری مجدد برای شناسایی کانون‌های تخلیه نشده انجام شود. درمان دارویی در ابتدا به صورت وریدی انجام می‌شود اما می‌توان پس از بهبود بالینی حال بیمار، در صورتی‌که باکتریمی به سرعت برطرف شده و هیچ نشانه‌ای دال بر انتشار عفونت (مانند اندوکاردیت یا آبسه‌های متاستاتیک) موجود نباشد، درمان را به صورت خوراکی ادامه داد. طول درمان پیشنهادی براساس این دستورالعمل 2 تا 3 هفته است.
ارزیابی و درمان گانگرن گازی کلستریدیایی یا میونکروز
جستجوی جراحی اورژانس و دبرید بافت‌های درگیر از مهم‌ترین اقدامات به شمار می‌رود. در صورت عدم شناخت میکروب به وجودآورنده عارضه، درمان با آنتی‌بیوتیک‌های وسیع‌الطیف مانند ونکومایسین به همراه یکی از دو داروی ترکیبی پیپراسیلین/تازوباکتام یا آمپی‌سیلین/ سالباکتام یا یک آنتی‌بیوتیک کارباپنم توصیه می‌شود. در صورتی که کلستریدیوم به عنوان عامل ایجاد میونکروز شناخته شد، درمان آنتی‌بیوتیکی با پنی‌سیلین و کلیندامایسین ادامه داده می‌شود. درمان با اکسیژن پرفشار در درمان این عارضه توصیه نمی‌شود چرا که مفید بودن آن در مصالعات به اثبات نرسیده و استفاده از آن ممکن است اقدامات مهم درمانی دیگر را مانند دبریدمان جراحی یا احیا با تاخیر روبرو سازد.
ارغوان حاج‌شیخ‌الاسلامی
