روزنامه سپید | اخبار 14 | 05 آبان 1394 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d3598
تب ویروسی
ترجمه: علی ملائکه
در طلوع آفتاب دستگاه‌های مه‌پاش‌ها بیرون می‌آیند تا مه چسبناک متشکل از دود دیزل و حشره‌کش را به سراسر پایتخت هند بپاشند. مادران، بچه‌های‌شان را به خاطر پوشیدن پیراهن‌های آستین‌کوتاه سرزنش می‌کنند. پوسترهای چسبانده شده به محل‌های اعلان درباره مخاطرات آب‌چاله‌ها هشدار می‌دهند. چنین تلاش‌هایی برای جلوگیری از انتشار تب دنگی به‌وسیله پشه‌ها در دهلی‌نو نتوانسته است که این شهر را از شیوع این بیماری در دو دهه اخیر نجات دهد: بیش از 10190 مورد تب دنگی ثبت‌شده است که شامل 32 مورد مرگ می‌شود. به گفته کارشناسان این وضعیت می‌توانست بهتر پیش برود و آنها مقامات بهداشتی را به خاطر کم‌کاری در پیشگیری از بیماری و امور درمانی مقصر می‌دانند. برای مثال، آنان می‌گویند که دولت دهلی باید بسیار زودتر اقداماتش را شروع می‌کرد و ماه‌ها پیش‌تر، هنگامی‌که کارشناسان آب و هوایی پیش‌بینی کردند که فصل باران‌های موسمی امسال تا بعد از ماه سپتامبر (شهریور) ادامه می‌یابد، باید فصل طولانی‌تر از زادوولد پشه‌ها را پیش‌بینی می‌کردند.
دوندرا جین، پزشک عمومی که مطب خصوصی‌اش در جنوب دهلی پر از بیمار است، گفت: «اگر آنان به‌موقع محلات را پاک کرده بودند و اقدامات ضدپشه و ضد کرم و پشه را به‌موقع انجام داده بودند، می‌توانستند دنگی را مهار کنند.» برخی از مقامات این نظر را که شمار بالای بیماران نتیجه اهمال است، رد می‌کنند و می‌گویند علت افزایش تشخیص موارد بیماری به‌سادگی به خاطر انجام آزمایش‌های بیشتر است. هر سال برخی از عفونت‌ها گزارش داده نمی‌شوند، چراکه برخی از افراد مبتلا به تب دنگی به دنبال درمان پزشکی نمی‌روند و برخی دیگر هم برای معالجه به نزد پزشکانی می‌روند که موارد بیماری را گزارش نمی‌کنند.
مقامات بهداشتی همچنین یادآور می‌شوند با اینکه شمار موارد بیماری در امسال تقریبا از حد بالاترین شیوع بیماری در سال 1996 عبور کرده است، اما شمار موارد مرگ و میر بسیار کمتر از 423 مورد مرگ ناشی از دنگی در 19سال پیش است. موارد جدید بیماری با اینکه هنوز سه هفته از ماه اکتبر گذشته است، گزارش می‌شوند. فقط در بیمارستان خانواده مقدس در دهلی هنوز روزانه به‌طور میانگین 27مورد بیماری گزارش می‌شود که نسبت اوج شیوع بیماری در سپتامبر، 75 مورد در روز، کاهش نشان می‌دهد.
دنگی مبتلایانش را فرسوده و دردهای شدید در آنها ایجاد می‌کند. گرچه ندرتا مرگبار است و کمتر از یک درصد بیماران آلوده می‌میرند. علاجی برای بیماری وجود ندارد، بیماران باید استراحت کنند و تحت نظر قرار گیرند و علائمشان شامل تب بالا، کم‌آبی بدن، دانه‌های پوستی، فرسودگی و کمبود پلاکت‌های خون درمان شود.
مانیش کاکار، پژوهشگر بنیاد بهداشت عمومی هند، می‌گوید: «موضوع خیلی پیچیده‌ای نیست. ما می‌دانیم که لازم است چه کارهایی را انجام دهیم، اما آنچه در هند رخ می‌دهد این است که اقدامات بهداشت عمومی چه از لحاظ کمیت و چه از لحاظ کیفیت کافی نیستند.»
شیوع تب دنگی نابرابری‌های تکان‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی در هند را آشکار کرده است. در هند که مقر صنعت توریسم پزشکی 4 میلیارد دلاری است که همه گزینه‌های درمانی از لیپوساکشن گرفته تا درمان‌های تجربی سلول بنیادی را عرضه می‌کند، صدها میلیون هندی به پزشکان تعلیم‌دیده و تسهیلات پزشکی پایه دسترسی ندارند.
هنگامی که ماه پیش دو پسر کم‌سن پس از اینکه به گفته والدینشان بیمارستان‌های خصوصی از پذیرش آنها خودداری کردند، به علت تب دنگی فوت کردند، وزیر بهداشت هند هشدار داد که دولت مجوز هر بیمارستانی را که بیماران دنگی را نپذیرد، لغو می‌کند.
بیمارستان‌های دولتی تعطیلات پزشکان را لغو کردند و به آنان دستور دادند به سر کار برگردند. دولت هزینه تست‌های آزمایشگاهی را تا 600 روپیه (10 دلار) پایین آورد و 55 «کلینیک تب و دنگی» برای درمان انبوه بیمارانی که سالن‌های بیمارستان‌ها را پر کرده بودند، برپا کرد. فقط یکی از این کلینیک‌ها در نزدیکی دانشگاه جامعه ملی اسلامی در حومه جنوبی دهلی، غربالگری روزانه 800 بیمار را گزارش کرد. برخی از پزشکان شکایت دارند که بسیاری از افراد به دنبال مراقبت‌های پزشکی هستند که به آن نیازی ندارند و رسانه‌ها را مقصر برپا شدن جاروجنجال بر سر شیوع تب دنگی می‌دانند. از طرف دیگر برخی از افراد که حقیقتا دنگی دارند، دیر به دنبال درمان می‌روند و علائمشان بدتر می‌شود. بابیتا بیست، اپیدمیولوژیست ارشد در شهرداری دهلی‌نو، درباره شیوع امسال گفت: «یقینا امسال اوج شیوع دنگی بوده است.» گروه‌های او در همه روزهای هفته از همه محلات شهر بازدید می‌کنند، شاخ و برگ‌ها را مه‌پاشی می‌کنند تا پشه کشته شوند و آب‌چاله‌ها را سم‌پاشی می‌کنند تا لاروهایشان از بین برود. آنان همچنین به شهروندان درباره خطرات، تشویق آنان به پوشاندن خود با لباس و استفاده از کرم‌های دافع حشرات اطلاع‌رسانی می‌کنند. در همین حال، روزنامه‌ها صفحه‌های کاملی به بحث دراین‌باره که کدام عطرها یا گیاهان خانگی ممکن است پشه‌ها را دور نگهدارند، اختصاص داده‌اند. بیست گفت: «سم‌پاشی در محیط آزاد ممکن است پشه‌های زیادی را نکشد؛ اما باعث آگاهی عمومی می‌شود.»
منبع: AP
