روزنامه سپید | اخبار 6 | 05 آبان 1394 | لینک خبر:
sepidonline.ir/d3556
آموزش یکی از مهم‌ترین نهادهای زیربنایی هر کشور به شمار می‌رود که دسترسی آزاد و برابر همه مردم جامعه تصویری کلی از سهم هر کشور از عدالت را هویدا می‌کند. علاوه بر این اهمیت نهاد آموزش آنجا روشن می‌شود که به سهم آن در سرنوشت جوامع و اختراعاتی که منشا خدمات بسیار به انسان‌ها شده پی ببریم.
لزوم ورود بخش خصوصی و نقش‌آفرینی بیشتر آن در گستره نظام آموزشی کشور نکته‌ای است که از سوی وزیر بهداشت مورد، تاکید قرار گفته است. وی با اشاره به سابقه محدودیت‌هایی که درگذشته برای فعالیت نهادهای آموزشی خصوصی برای گسترش فعالیت‌های خود در این حوزه از مدیران وزارت بهداشت می‌خواهد که نترسند و نهادهای خصوصی را برای ورود به آموزش پزشکی آزادتر بگذارند.
حبیب اله پیروی، استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی پیشینه نقش‌آفرینی نهادهای خصوصی در کشور را موفقیت‌آمیز نمی‌داند و می‌گوید: «اگر قصد ما از مشارکت با بخش خصوصی در زمینه آموزش پزشکی کاهش هزینه‌ها باشد، این هدف حاصل نمی‌شود چون هزینه موردنیاز بخش خصوصی بسیار بیشتر از بخش دولتی است و افرادی که به دنبال گسترش بخش خصوصی هستند اغلب از توان مالی بالایی برخوردارند. ورود بخش خصوصی به هر حوزه‌ای ازجمله آموزش پزشکی این بیم را ایجاد می‌کند که بیشتر به سمت جذب افراد ثروتمندتر بروند که این امر مغایر با اصول دسترسی برابر به آموزش است.»
وی بر این باور است که کمبودی در زمینه تامین نیروی انسانی موردنیاز کشور نداریم و بازار ما از فارغ‌التحصیلان پزشکی اشباع است بلکه باید به فکر ایجاد موقعیت‌های شغلی باشیم. پیروی از همین گفته‌ها نتیجه می‌گیرد: «در چنین شرایطی نیازی به حضور بخش خصوصی در زمینه تربیت نیروی انسانی و حرفه‌ای نیست و ورود بخش‌خصوصی تنها به دسترسی بخشی از مردم که توانایی اقتصادی بالایی دارند منجر می‌شود.»
استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی با اشاره به اینکه حضور بخش خصوصی باید موردی و به سفارش بخش دولتی باشد، تصریح می‌کند: «واگذاری مدیریت و اداره قسمتی از یک‌نهاد به بخش خصوصی ازجمله روش‌هایی است که در خصوص واگذاری مسئولیت نهادهای دولتی به بخش خصوصی درگذشته تجربه‌شده است که می‌توان با رفع نقایص این تجربیات از این شیوه‌ها استفاده کرد.»
به گفته پیروی ازآنجاکه بخش خصوصی دنبال سودجویی است، ممکن است سبب شود این بخش از برآوردن نیازهای جامعه غافل شود ازاین‌رو باید سیستم نظارتی قوی برای رصد اقدامات بخش خصوصی طراحی کنیم.
وی با شرح مثالی در این زمینه می‌گوید: «توسعه رشته‌های دکتر و ارشد در دانشگاه‌های خصوصی و دولتی به‌خوبی نشانگر آن است که گرایش به سمت رشته‌هایی است که از یک‌سو راحت‌تر می‌توان دانشجو تربیت کرد و از سوی دیگر به امکانات جنبی کمتری برای آموزش نیازمندیم.»
ایجاد فضای رقابتی برای حضور بخش خصوصی در آموزش پزشکی
محمدرضا ملکی استادیار دانشگاه علوم پزشکی دانشگاه ایران با حبیب اله پیروی در زمینه وظیفه دولت در ارائه خدمات آموزشی و مازاد نیروی تربیت‌شده در حوزه نظام سلامت موافق است. وی ایجاد فضای رقابتی بین نهادهای ارائه‌دهنده خدمات را یک پیش‌شرط مهم برای حضور بخش خصوصی در زمینه آموزش پزشکی می‌داند و می‌گوید: «در حال حاضر شاید دانشگاه‌ها در پذیرش دانشجو باهم رقابت کنند اما در زمینه سطح کیفی آموزش ارائه‌شده هیچ رقابتی وجود ندارد. اگر در زمینه مدیریت نهادهای آموزشی نتوانیم زمینه و شرایط رقابتی بین نهادهای ارائه‌کننده آموزش ایجاد کنیم این مسئله به ضرر دانشجویان خواهد بود و سیستم آموزشی عقب می‌افتد.»
وی برای تحقق این هدف تعریف استاندارهایی از سوی دولت را الزامی می‌داند و تصریح می‌کند: «تعریف استانداردهایی از سوی دولت برای فعالیت بخش خصوصی نهادهای خصوصی را مدیریت می‌کند. اگر بخش خصوصی بر اساس منطق علمی وارد شود منجر به کیفیت آموزشی خواهد شد اما اگر بنا باشد به شیوه کنونی عمل کنیم، نخواهیم توانست به این سمت برویم.»
